تشییع و تدفین حضرت فاطمه(س): تفاوت میان نسخه‌ها

'''تشییع و تدفین حضرت فاطمه(س)''' به [[تشییع جنازه|تشییع]] و [[دفن]] شبانه و پنهانی جنازه [[حضرت فاطمه(س)]] در [[سال ۱۱ هجری قمری]] اشاره دارد. فاطمه(س) وصیت کرده بود او را شبانه و پنهانی دفن کنند تا [[ابوبکر بن ابی‌قحافه]] و [[عمر بن خطاب]] در خاکسپاری او حضور نداشته باشند. این وصیت نشانه اعتراض فاطمه به خلیفه و نارضایتی او از اتفاقات پس از رحلت [[پیامبر(ص)]] دانسته شده است.

پس از اطلاع مردم از دفن شبانه حضرت فاطمه(س)، [[عمر بن خطاب]] خواستار [[نبش قبر]] و [[نماز ميت|نماز]] دوباره بر فاطمه شد، ولی پس از تهدید امام علی(ع)، از خواسته خود صرف‌نظر کرد.

حضرت فاطمه پس از غروب آفتاب از دنیا رفت.<ref>مجلسی،‌ بحار الانوار، ۱۴۰۳ق، ج۴۳، ص۲۰۰.</ref> بنابر نقل [[محمد بن حسن فتال نیشابوری|فَتّال نیشابوری]] در کتاب [[روضة الواعظین]] مردم مدینه شیون‌کنان به خانه امام علی(ع) رفتند و منتظر ماندند تا بر جنازه [[نماز میت|نماز]] بخوانند؛ ولی [[ابوذر غفاری|ابوذر]] به نزد مردم رفته و گفت [[تشییع جنازه|تشییع]] دختر پیامبر به تأخیر افتاده است و مردم پراکنده شدند.<ref>فتال نیشابوری، روضة الواعظین، ۱۳۷۵ش، ج۱، ص۱۵۱-۱۵۲.</ref>

[[عباس بن عبدالمطلب|عباس عموی پیامبر(ص)]] از امام علی(ع) خواست که [[مهاجران]] و [[انصار]] را برای تشییع و نماز بر جنازه جمع کند که در این کار، زیبایی برای دین است. امام علی(ع) در پاسخ او گفت که نمی‌تواند به این توصیه وی عمل کند، زیرا فاطمه(س) وصیت کرده است نماز و تشییع او پنهانی باشد.<ref>شیخ طوسی، الامالی، ۱۴۱۴ق، ص۱۵۶.</ref>

در کتاب سلیم بن قیس آمده است، صبح روز بعد از دفن فاطمه(س)، [[ابوبکر]] و [[عمر بن خطاب]] به همراه مردم، برای نماز خواندن بر جنازه رفتند و [[مقداد]] به آنها گفت که جنازه را دیشب دفن کرده‌اند.<ref>سلیم بن قیس، کتاب سلیم بن قیس الهلالی، ۱۴۰۵ق، ج۲، ص۸۷۰-۸۷۱.</ref>

بنابر نقل سلیم بن قیس، عمر بن خطاب پس از اطلاع از نماز و دفن مخفیانه، به ابوبکر گفت: به تو گفته بودم که اینان چنین خواهند کرد.<ref>سلیم بن قیس، کتاب سلیم بن قیس الهلالی، ۱۴۰۵ق، ج۲، ص۸۷۱.</ref> همچنین عمر مشاجره‌ای با [[عباس بن عبدالمطلب]] داشت و [[بنی‌هاشم]] را به [[حسادت]] متهم کرد. عباس نیز این را وصیت فاطمه دانست و گفت او وصیت کرد شما دو نفر بر او نماز نگذارید.<ref> مجلسی،‌ بحار الانوار، ۱۴۰۳ق، ج۲۸، ص۳۰۴.</ref>

بنابر آنچه در بحار الانوار آمده است، عمر بن خطاب {{یادداشت|برخی منابع از گوینده این کلام نام نبرده و تنها با تعبیر صاحبان قدرت (وُلَاةُ الْأَمْرِ) از آن یاد کرده‌اند.(طبری آملی، دلائل الإمامة، ۱۴۱۳ق، ص۱۳۶.)}} گفت برخی از زنان مسلمان را بیاورید تا این قبرها را نبش کنند و جنازه فاطمه را پیدا کنند، تا ما بر آن نماز بخوانیم و دوباره دفن کنیم و قبرش را [[زیارت]] کنیم.<ref> مجلسی،‌ بحار الانوار، ۱۴۰۳ق، ج۲۸، ص۳۰۴.</ref> وقتی این خبر به امام علی(ع) رسید، بسیار خشمگین شد و شمشیرش را برداشت و به بقیع رفت<ref> مجلسی،‌ بحار الانوار، ۱۴۰۳ق، ج۴۳، ص۲۱۲.</ref> و پس از مشاجره‌ای که میان او و عمر درگرفت،<ref>طبری آملی، دلائل الإمامة، ۱۴۱۳ق، ص۱۳۷.</ref> به عمر گفت اگر شمشیر خود را از غلاف بیرون بیاورم، به جایش برنمی‌گردانم مگر اینکه تو را کشته باشم.<ref> مجلسی،‌ بحار الانوار، ۱۴۰۳ق، ج۲۸، ص۳۰۴.</ref> او همچنین خطاب به افرادی که خواهان [[نبش قبر]] بودند گفت که اگر کسی سنگی را از روی این قبرها جابجا کند، او را خواهد کشت.<ref> طبری آملی، دلائل الإمامة، ۱۴۱۳ق، ص۱۳۷.</ref> پس از این تهدیدها، عمر از تصمیم خود منصرف شد.<ref> مجلسی،‌ بحار الانوار، ۱۴۰۳ق، ج۲۸، ص۳۰۴.</ref> براساس برخی نقل‌ها پس از این گفتگو، ابوبکر امام علی(ع) را آرام کرده و گفت کاری که علی(ع) دوست نداشته باشد را انجام نخواهد داد.<ref>طبری آملی، دلائل الإمامة، ۱۴۱۳ق، ص۱۳۷.</ref>