سمیع و بصیر: تفاوت میان نسخه‌ها

بسیاری از متفکران امامیه، اتصاف خداوند به این اوصاف را به سبب استعمال آنها در دین جایز می‌دانند و به همین جهت، از اتصاف خدا به اوصاف مشابه (مثلا چشنده و بوینده و...) پرهیز کرده و بر [[توقیفی بودن اسماء الهی|توقیفی بودن اوصاف]] مذکور تاکید می‌کنند.

==معنای سمع و بصر==

سمع در لغت، گاهی به معنای قوه شنوایی است که صداها را درک می‌کند و گاهی به معنای شنیدن است.<ref>راغب اصفهانی، المفردات، ۱۴۱۲ق، ج۱، ص۴۲۵.</ref> اما در [[قرآن]]، واژه سمع، در معانی دیگری نیز به کار رفته است: گوش،<ref>سوره بقره، آیه۷.</ref> فهم<ref>سوره نساء، آیه۴۶.</ref>.<ref>راغب اصفهانی، المفردات، ۱۴۱۲ق، ج۱، ص۴۲۵.</ref> زمانی که خداوند کافران را فاقد «سمع» می‌داند،<ref>سوره بقره، آیه۱۸؛ سوره فصلت، آیه۴۴.</ref> به این مطلب اشاره دارد که آنها اهل تفکر نیستند.<ref>راغب اصفهانی، المفردات، ۱۴۱۲ق، ج۱، ص۴۲۶.</ref> همچنین، وقتی خداوند به صفت «سمیع» خوانده می‌شود،<ref>سوره مجادله، آیه۱؛ سوره آل عمران، آیه۱۸۱.</ref> منظور، علم خدا به مسموعات و شنیدنی‌ها است.<ref>راغب اصفهانی، المفردات، ۱۴۱۲ق، ج۱، ص۴۲۶.</ref><br />

==سمیع و بصیر در قرآن==