Automoderated users، confirmed، مدیران، templateeditor
۶٬۰۴۶
ویرایش
نجس: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
بدون خلاصۀ ویرایش
imported>Shakeri (←مقایسه نجاسات در مذاهب فقهی شیعه و اهل سنت: تصحیح نظریه حنفیه در مورد فضله حیوانات) |
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۸: | خط ۸: | ||
این واژه به سه صورت «نَجِس»، «نَجَس» و «نَجْس» به کار رفته است.<ref>طریحی، مجمع البحرین، ۱۳۷۵ش، ج۴، ص۱۱۰؛ فیروزآبادی، القاموس المحیط، بیروت، ج۲، ص۲۵۳.</ref> واژه «نَجَس» تنها برای اعیان ده‌گانه نجاسات به کار می‌رود ولی واژه «نَجِس»، هم برای اعیان نجس و هم برای آنچه نجس شده (مُتَنَجِّس) استفاده می‌شود.<ref>جزیری، الفقه علی المذاهب الاربعة، ۱۴۱۹ق، ج۱، ص۶۸.</ref> | این واژه به سه صورت «نَجِس»، «نَجَس» و «نَجْس» به کار رفته است.<ref>طریحی، مجمع البحرین، ۱۳۷۵ش، ج۴، ص۱۱۰؛ فیروزآبادی، القاموس المحیط، بیروت، ج۲، ص۲۵۳.</ref> واژه «نَجَس» تنها برای اعیان ده‌گانه نجاسات به کار می‌رود ولی واژه «نَجِس»، هم برای اعیان نجس و هم برای آنچه نجس شده (مُتَنَجِّس) استفاده می‌شود.<ref>جزیری، الفقه علی المذاهب الاربعة، ۱۴۱۹ق، ج۱، ص۶۸.</ref> | ||
این واژه یک بار در [[قرآن]] به کار رفته است. خداوند در آیه ۲۸ سوره توبه [[مشرکان]] به این وصف خوانده است «إِنَّمَا الْمُشْرِ‌کونَ نَجَسٌ». البته درباره اینکه واژه نجس در این آیه به حکمِ شرعی اشاره دارد یا به پلیدی باطنی مشرکان، اختلاف نظر وجود دارد.<ref>نگاه کنید به: زمانی، طهارت و نجاست اهل کتاب و مشرکان در فقه اسلامی، | این واژه یک بار در [[قرآن]] به کار رفته است. خداوند در آیه ۲۸ سوره توبه [[مشرکان]] به این وصف خوانده است «إِنَّمَا الْمُشْرِ‌کونَ نَجَسٌ». البته درباره اینکه واژه نجس در این آیه به حکمِ شرعی اشاره دارد یا به پلیدی باطنی مشرکان، اختلاف نظر وجود دارد.<ref>نگاه کنید به: زمانی، طهارت و نجاست اهل کتاب و مشرکان در فقه اسلامی، ۱۳۷۸ش.</ref> | ||
==نجاسات ده‌گانه== | ==نجاسات ده‌گانه== | ||
طبق فقه شیعه، چند چیز وجود دارند که نجاستشان ذاتی است؛ یعنی در هر حال نجس هستند و امکان [[تطهیر]] آنها وجود ندارد، مانند خوک و سگ و خون. به این موارد '''عین نجس''' می‌گویند.<ref> غدیری، القاموس الجامع للمصطلحات الفقهیة، ۱۴۱۸ق، ص۵۷۶.</ref> بیشتر فقیهان شیعه ده چیز را ذاتاً نجس می‌دانند که به آنها '''اعیان نجسه''' یا '''نجاسات ده‌گانه''' گفته می‌شود: | طبق فقه شیعه، چند چیز وجود دارند که نجاستشان ذاتی است؛ یعنی در هر حال نجس هستند و امکان [[تطهیر]] آنها وجود ندارد، مانند خوک و سگ و خون. به این موارد '''عین نجس''' می‌گویند.<ref> غدیری، القاموس الجامع للمصطلحات الفقهیة، ۱۴۱۸ق، ص۵۷۶.</ref> بیشتر فقیهان شیعه ده چیز را ذاتاً نجس می‌دانند که به آنها '''اعیان نجسه''' یا '''نجاسات ده‌گانه''' گفته می‌شود: [[خون]]، [[ادرار]]، [[مدفوع]]، [[منی|مَنی]]، [[مردار]]، [[سگ]]، [[خوک]]، [[کافر]]، [[شراب]]، [[فقاع|فُقّاع]]. | ||
=== خون=== | === خون=== | ||
| خط ۷۹: | خط ۷۹: | ||
چیزی که نجس شده است را می‌توان با استفاده از [[مطهرات]]، تطهیر کرد (یعنی نجاست را از آن زدود). در این صورت، آن شیء مجددا طاهر می‌شود. مثلا لباسی که به خون آغشته شده است را اگر طبق قواعد شرعی، با آب بشورند، لباس مجددا طاهر می‌شود.<ref>طباطبائی یزدی، العروة الوثقی، المکتبة العلمیة الإسلامیة، ص۵۵؛ امام خمینی، تحریر الوسیله، ص۱۰۷-۱۰۲.</ref> | چیزی که نجس شده است را می‌توان با استفاده از [[مطهرات]]، تطهیر کرد (یعنی نجاست را از آن زدود). در این صورت، آن شیء مجددا طاهر می‌شود. مثلا لباسی که به خون آغشته شده است را اگر طبق قواعد شرعی، با آب بشورند، لباس مجددا طاهر می‌شود.<ref>طباطبائی یزدی، العروة الوثقی، المکتبة العلمیة الإسلامیة، ص۵۵؛ امام خمینی، تحریر الوسیله، ص۱۰۷-۱۰۲.</ref> | ||
همان‌طور که عین نجس، نجاست را منتقل می‌کند، شیء متنجس نیز نجاست را انتقال می‌دهد. یعنی | همان‌طور که عین نجس، نجاست را منتقل می‌کند، شیء متنجس نیز نجاست را انتقال می‌دهد. یعنی چیزی که نجس‌شده است اگر با شیء طاهر تماس پیدا کند (به نحوی که رطوبت بین آنها منتقل شود)، شیء طاهر نجس می‌شود.<ref>حائری بیارجمندی، مدارک العروة، ۱۳۸۱ق، ج۲، ص۱۹۰.</ref> هر چند بر اساس بعضی [[فتوا|فتاوا]]، متنجس در واسطۀ سوم نجس‌کننده نیست.<ref>. توضیح المسائل (المحشی للإمام الخمینی)، ج۱،ص۸۸ با استفاده از سؤال ۱۷۶۹ (سایت اسلام کوئست:۱۷۵۴).</ref> | ||
==احکام نجاسات== | ==احکام نجاسات== | ||
| خط ۱۱۰: | خط ۱۱۰: | ||
| قیح(چرک ناشی از زخم)|| پاک است|| نجس است|| نجس است|| نجس است|| نجس است.<ref>جزیری، الفقه علی المذاهب الخمسة، ۱۴۱۹ق، ج۱، ص۲۵.</ref> | | قیح(چرک ناشی از زخم)|| پاک است|| نجس است|| نجس است|| نجس است|| نجس است.<ref>جزیری، الفقه علی المذاهب الخمسة، ۱۴۱۹ق، ج۱، ص۲۵.</ref> | ||
|- | |- | ||
| فضله حیوانات|| فقط فضله حیوان حرام گوشت که دارای خون جهنده است، نجس است و فضله مابقی حیوانات پاک است|| فضله حیوانات حلال گوشت پاک و فضله حیوانات حرام گوشت دارای خون جهنده، نجس است.|| فضله تمام حیوانات نجس است|| فضله حیوانات حلال گوشت و پرندگانی که در روی زمین فضله | | فضله حیوانات|| فقط فضله حیوان حرام گوشت که دارای خون جهنده است، نجس است و فضله مابقی حیوانات پاک است|| فضله حیوانات حلال گوشت پاک و فضله حیوانات حرام گوشت دارای خون جهنده، نجس است.|| فضله تمام حیوانات نجس است|| فضله حیوانات حلال گوشت و پرندگانی که در روی زمین فضله می‌کنند نجس است و فضله پرندگان حلال گوشت که در هوا فضله می‌کنند پاک است|| فضله حیوانات حلال گوشت پاک و فضله حیوانات حرام گوشت دارای خون جهنده، نجس است..<ref>جزیری، الفقه علی المذاهب الخمسة، ۱۴۱۹ق، ج۱، ص۲۶.</ref> | ||
|- | |- | ||
| استفراغ|| پاک است|| نجس است|| نجس است|| نجس است|| نجس است.<ref>جزیری، الفقه علی المذاهب الخمسة، ۱۴۱۹ق، ج۱، ص۲۶.</ref> | | استفراغ|| پاک است|| نجس است|| نجس است|| نجس است|| نجس است.<ref>جزیری، الفقه علی المذاهب الخمسة، ۱۴۱۹ق، ج۱، ص۲۶.</ref> | ||
| خط ۱۳۵: | خط ۱۳۵: | ||
* راشدی، لطیف و سعید راشدی، رساله توضیح المسائل نه مرجع، تهران، پیام عدالت، ۱۳۸۶ش. | * راشدی، لطیف و سعید راشدی، رساله توضیح المسائل نه مرجع، تهران، پیام عدالت، ۱۳۸۶ش. | ||
* زمانی، محمد حسن، طهارت و نجاست اهل کتاب و مشرکان در فقه اسلامی، قم، دفتر تبلیغات اسلامی حوزه علمیه قم، ۱۳۷۸ش. | * زمانی، محمد حسن، طهارت و نجاست اهل کتاب و مشرکان در فقه اسلامی، قم، دفتر تبلیغات اسلامی حوزه علمیه قم، ۱۳۷۸ش. | ||
* شهید اول، محمد بن جمال الدین مکی عاملی، الروضة البهیة فی شرح اللمعة الدمشقیة، | * شهید اول، محمد بن جمال الدین مکی عاملی، الروضة البهیة فی شرح اللمعة الدمشقیة، بیروت، دار احیاء الثراث الإسلامی، ۱۹۹۲م. | ||
* الطباطبایی الحکیم، سید محسن، مستمسک العروة الوثقی، | * الطباطبایی الحکیم، سید محسن، مستمسک العروة الوثقی، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، ۱۳۸۴ق. | ||
* الطباطبائی الیزدی، سید محمدکاظم، العروة الوثقی، تهران، المکتبة العلمیة الإسلامیة، بی‌تا. | * الطباطبائی الیزدی، سید محمدکاظم، العروة الوثقی، تهران، المکتبة العلمیة الإسلامیة، بی‌تا. | ||
* طریحی، فخر الدین بن محمد، مجمع البحرین، تحقیق سید احمد حسینی، تهران، کتابفروشی مرتضوی، چاپ سوم، ۱۳۷۵ش. | * طریحی، فخر الدین بن محمد، مجمع البحرین، تحقیق سید احمد حسینی، تهران، کتابفروشی مرتضوی، چاپ سوم، ۱۳۷۵ش. | ||
* فیروزآبادی، محمد بن یعقوب، القاموس المحیط، با مقدمه محمد عبدالرحمن مرعشلی، | * فیروزآبادی، محمد بن یعقوب، القاموس المحیط، با مقدمه محمد عبدالرحمن مرعشلی، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، ۱۹۹۷م. | ||
* عبدالمنعم، محمود عبدالرحمن، معجم المصطلحات و الألفاظ الفقهیة، | * عبدالمنعم، محمود عبدالرحمن، معجم المصطلحات و الألفاظ الفقهیة، قاهره، دار الفضیله. | ||
* غدیری، عبدالله عیسی ابراهیم، القاموس الجامع للمصطلحات الفقهیة، | * غدیری، عبدالله عیسی ابراهیم، القاموس الجامع للمصطلحات الفقهیة، بیروت، دار الحجه البیضاء، ۱۴۱۸ق. | ||
* مشفقی‌پور، محمدرضا، روشی نوین در بیان احکام، تهران، مؤسسه فرهنگی انتشاراتی راستان، چاپ اول، ۱۳۷۶ش. | * مشفقی‌پور، محمدرضا، روشی نوین در بیان احکام، تهران، مؤسسه فرهنگی انتشاراتی راستان، چاپ اول، ۱۳۷۶ش. | ||
* مشکینی اردبیلی، علی، مصطلحات الفقه و معظم عناوینه الموضوعیة، قم، نشر الهادی، ۱۴۱۹ق. | * مشکینی اردبیلی، علی، مصطلحات الفقه و معظم عناوینه الموضوعیة، قم، نشر الهادی، ۱۴۱۹ق. | ||
* مغنیه، محمدجواد، الفقه علی المذاهب الخمسة؛ | * مغنیه، محمدجواد، الفقه علی المذاهب الخمسة؛ الجعفری- الحنفی- المالکی- الشافعی- الحنبلی، بیروت، دار التیار الجدید و‌دار الجواد، ۱۴۲۱ق/۲۰۰۰م. | ||
{{پایان}} | {{پایان}} | ||
{{احکام طهارت}} | {{احکام طهارت}} | ||