شاه طهماسب اول: تفاوت میان نسخه‌ها

از همان آغاز زمامداری تهماسب، دشمنان سرسخت دولت صفوی یعنی [[ازبکان]] و [[دولت عثمانی|عثمانیان]] حملات خود را به [[ایران]] آغاز کردند. عبیدالله خان ازبک و امرای دیگر او به طور مداوم [[خراسان]] را مورد تاخت و تاز و کشتار قرار می‌دادند. سرانجام در جنگ بزرگ " جام" در سال ۹۳۵ ه‍.ق با شکستی که تهماسب به عبیدالله وارد کرد، برای مدتی خراسان از حملات ازبکان درامان ماند.<ref>سیوری، ایران عصر صفوی، ص۵۱</ref> در جبهه غربی، شاه تهماسب با دشمن بزرگی همچون [[سلطان سلیمان قانونی]] مواجه بود. سلطان عثمانی وارث سرزمین‌های وسیعی بود که پدرش در اروپا و آسیای غربی و شمال افریقا به دست اورده بود. البته خود او هم مرتبا بر دامنه این تصرفات می‌افزود.  

فرار اولامه سلطان تکلو از سران معتبر قزلباش به عثمانی و پناهنده شدن القاص میرزا برادر شاه تهماسب به سلطان سلیمان و نیز تحریکاتی که در استانبول علیه ایران انجام دادند آتش جنگ میان دولت صفوی و حکومت عثمانی را دامن زد.<ref>تذکره شاه تهماسب،۱۳۴۳ ه‍.ق: ص۸۹</ref> سپاهیان عثمانی چندین بار به مناطق غربی متصرفات صفوی و آذربایجان حمله کردند. با توجه به تعداد بسیار کمتر سپاهیان صفوی، چاره‌ای جز استفاده از نبرد دفاعی نداشت. شاه تهماسب نیز با استفاده از تاکتیک امحای منابع حداکثر بهره برداری را می‌کرد. پیشرفت آنان را مانع می‌گردید، به نحوی که لشکر کشی‌ها به نتایجی که منظور نظر سلطان عثمانی بود منجر نشد، حتی در بعضی از جبهه‌ها مانند قفقاز متحمل شکست شدند. اسماعیل میرزا فرزند شاه تهماسب در سال ۹۵۸ ه‍.ق با فتح ارزنه الروم و کردستان و ارمنستان مناطقی را که به اطاعت سلطان عثمانی درآمده بود را مجدد مطیع کرد.<ref>سیوری، ایران عصر صفوی، ص۵۶</ref>