احتضار: تفاوت میان نسخه‌ها

'''اِحتضار''' به معنای حاضر شدن مرگ و خروج روح از بدن است. به شخصى كه در آستانه مرگ قرار گرفته و روح از بدنش خارج می‌شود، «مُحتَضر» می‌گويند و وظایفی برعهده کسانی است که در کنار محتضر هستند.

احتضار مصدر باب افتعال از ماده حضر و به معنای حضور داشتن است و در اصطلاح دینی، به معنای حضور مرگ و زمان خروج روح از بدن است.<ref>دهخدا، ماده احتضار.</ref>

* '''واجبات''' : بر همگان [[واجب کفایی]] است مسلمانى را كه در حال جان دادن است؛ مرد باشد يا زن، بزرگ باشد يا كودك، آزاد باشد يا برده؛ به گونه‌اى كه كف پاهايش به سمت [[قبله]] باشد، بخوابانند.<ref>عروه الوثقی، ج1، ص282.</ref>

* '''مستحبات''': تلقین [[شهادتین]] و اقرار به [[پیامبر (ص)]] و [[ائمه (ع)]] و در صورت سخت جان دادن، انتقال محتضر به جايى كه [[نماز]] مى‌گزارده و نيز تلاوت [[قرآن]]، به ويژه سوره‌هاى «[[سوره یس|يـس]]»، «[[سوره صافات|صافّات]]» و «[[سوره احزاب|احزاب]]» بر بالين او مستحب است. خواندن [[دعای عدیله]] نیز از دیگر مستحبات حالت احتضار است.<ref>جواهر الكلام، ج4، ص6 ـ 21.</ref> همچنین تلقین دعاهای: «اللهم اغفر لي الكثير من معاصيك، واقبل مني اليسير من طاعتك» و «يا من يقبل اليسير ويعفو عن الكثير، اقبل مني اليسير واعف عني الكثير، إنك أنت العفو الغفور» نیز مستحب است.<ref>جواهر الكلام، ج4، 18 ـ 17.</ref>

*'''مکروهات''': در مقابل، حضور جُنُب و [[حائض]] نزد محتضر، تنها گذاشتن زنها نزد وى، نهادن شى‌ء آهنى بر شكمش، گريه كردن و سخن گفتن زياد نزد او مکروه است.<ref>عروه الوثقی، ج1، ص 285 ـ 284.</ref>