آیه صلح: تفاوت میان نسخه‌ها

[[فقها]] در ابواب صلح (مهادنه) با استناد به این آیه و [[سیره پیامبر]] در [[صلح حدیبیه]] و بر اساس مصلحت‌سنجی حاکم جامعه اسلامی، قائل به جایز بودن و مشروعیت صلح و آتش‌بس در مواجهه با کسانی شده‌اند که با مسلمانان در حال جنگ هستند. <ref>طوسی، المبسوط، ۱۳۸۷ق، ج۲، ص۵۰؛ نجفی، جواهرالکلام، ۱۴۰۴ق، ج۲۱، ص۲۹۳.</ref> فقها معتقدند پس از قرارداد صلح باید زندگی مسالمت‌آمیز با آنان و حفظ حقوق و حرمت آنان را رعایت و می‌توان با آنان روابط سیاسی - اقتصادی برقرار کرد.<ref>منتظری، مبانی فقهی حکومت اسلامی، ۱۴۰۹ق، ج۵، ص۲۴۳.</ref>

برخی از [[مفسر|مفسران]] با استناد به [[روایات|روایاتی]] از [[ابن عباس]]، ابن منذر و ابن مردویه بر این باورند که آیه صلح به وسیله آیاتی از جمله آیات ۵ و ۲۹ [[سوره توبه]] درباره اعلام جنگ به [[مشرکان]] و گروه‌های توطئه‌گر از [[اهل کتاب]]<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۹، ص۱۳۱.</ref> و همچنین آیه ۳۵ [[سوره محمد]] درباره عدم سستی در [[جهاد]] با [[کافران]]،<ref>قمی، تفسیر القمی، ۱۳۶۳ش، ج۱، ص۲۷۹.</ref> [[نسخ]] شده است.

[[علامه طباطبایی]] نیز معتقد است خود این آیه خالی از اشاره به موقتی بودن حکم آن نیست و برای مدت معلومی تشریع شده و همیشگی نیست.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۹، ص۱۳۱.</ref> در مقابل، [[طبرسی]] در [[تفسیر مجمع البیان]] معتقد است آیه صلح درباره [[اهل کتاب]] و آیات سوره توبه درباره بت‌پرستان نازل شده است؛ بنابراین آیه صلح نسخ نشده و افزون بر آن [[پیامبر اسلام(ص)]] بعد از نزول آیات سوره توبه در [[سال نهم هجری|سال نهم هجرت]]، با مسیحیان [[نجران]] مصالحه کرد.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۴، ص۸۵۳.</ref>ٰ