حنوط: تفاوت میان نسخه‌ها

حنوط به هر مادّه خوشبویی که بدن یا کفن میت را به وسیله آن معطّر کنند گفته می‌شود، اما در آثار فقهی تنها درباره کافور به کار رفته که به مواضعی از بدن میت مالیده می‌شود. مالیدن کافور به بدن میت را «تحنیط» می گویند<ref>لسان العرب و مجمع البحرین، واژه «حنط»؛ حکیم، مستمسک العروة، قم، ج۴، ص۱۸۵؛ جامع المقاصد، ج۱، ص۳۵۸.</ref> و از آن در باب [[طهارت]] سخن گفته‌اند.

*مالیدن کافور به بدن میت مسلمان [[واجب]] است،<ref>نجفی، جواهر الکلام، تهران، ج۴، ص۱۷۶؛ حکیم، مستمسک العروة، قم، ج۴، ص۱۹۰.</ref> ولی حنوط بر میت [[احرام|مُحرم]]-به خاطر حرمت استعمال موادّ خوش بو بر محرم-جایز نیست. البتّه زن در [[عده|عدّه وفات]] و معتکف به رغم حرمت بوی خوش بر آنان، در این حکم ملحق به محرم نیستند و تحنیط آنان واجب است.<ref>نجفی، جواهر الکلام، تهران، ج۴، ص۱۸۲-۱۸۴، ج۱۸، ص۴۲۱.</ref>

*برخی فقها مالیدن کافور به مواضع بدن میت را واجب دانسته‌اند و برخی دیگر تنها تماس با آن مواضع را کافی دانسته و مالیدن را مستحب شمرده‌اند.<ref>نجفی، جواهر الکلام، تهران، ج۴، ص۱۷۷.</ref>

*در صورت کم بودن کافور، اگر نتوان آن را هم در غسل میت و هم در تحنیط استفاده کرد، غسل مقدّم است، و بین تحنیط پیشانی و سایر مواضع، پیشانی مقدّم است.<ref>طباطبایی یزدی، العروة الوثقی، قم، ج۲، ص۸۲-۸۳؛ حکیم، مستمسک العروة، قم، ج۴، ص۲۰۰.</ref>

مواضع واجب حنوط، مواضع هفت گانه [[سجده]] است، یعنی پیشانی، کف دو دست، دو زانو، و نوک انگشتان شست پاها و بنابر قول برخی، نوک بینی.<ref>المقنعة، ص۷۸؛ المهذّب، ج۱، ص۶۱-۶۲؛ علامه حلی، منتهی المطلب، مشهد، ج۷، ص۲۲۹.</ref>

برخی تحنیط نوک بینی را مستحب دانسته‌اند. چنان که برخی، تحنیط زیر بغل، گودی گلو، زیر زانو، مفاصل، کف پاها، پشت دست ها و هر موضعی از بدن را که عرق می‌کند و بوی بد می‌دهد، مستحب دانسته‌اند.<ref>نجفی، جواهر الکلام، تهران، ج۴، ص۱۷۹-۱۸۰؛ طباطبایی یزدی، العروة الوثقی، قم، ج۲، ص۷۹-۸۰؛ حکیم، مستمسک العروة، قم، ج۴، ص۱۸۶-۱۹۰.</ref> مستحب است حنوط اضافی بر سینه میت نهاده شود.<ref>نجفی، جواهر الکلام، تهران، ج۴، ص۱۸۰-۱۸۱؛ حکیم، مستمسک العروة، قم، ج۴، ص۱۹۸.</ref> داخل کردن کافور در چشم، گوش و بینی میت مکروه است.<ref>طباطبایی یزدی، العروة الوثقی، قم، ج۲، ص۸۲؛ حکیم، مستمسک العروة، قم، ج۴، ص۱۹۷.</ref>

قول مشهور آن است که مقدار واجب به اندازه‌ای است که به آن حنوط بگوید. در مقابل برخی فقها گفته‌اند که دست‌کم باید به اندازه یک درهم باشد و کمتر از آن کفایت نمی‌کند.<ref>نجفی، جواهر الکلام، تهران، ج۴، ص۱۸۱.</ref> بنابر قول مشهور مبنی بر صدق عنوان حنوط، مستحب است مقدار کافور از یک درهم یا بنابر قول دیگر، از یک مثقال کمتر نباشد و بهتر است، چهار درهم یا بنابر قولی چهار مثقال و بهتر از آن سیزده و یک سوم درهم است.<ref>نجفی، جواهر الکلام، تهران، ج۴، ۱۸۴-۱۸۷.</ref>