عفت: تفاوت میان نسخه‌ها

'''عِفَّت''' از [[اخلاق|فضائل اخلاقی]] به معنای پاکدامنی، حالتی در وجود انسان است که آدمی را از انجام [[محرمات]] بازمی‌دارد. عفت در کنار عدالت، شجاعت و حکمت از فضایل برتر اخلاقی و حد واسط میان [[شره]] و خمودگی معنا شده است. در[[روایات]] عفت‌ورزی اساس هر خیری و معیار شیعه بودن معرفی شده است.

عفت جنسی، عفت در گفتار، عفت مالی و اقتصادی و عفت شکم از اقسام عفت بیان شده و آثاری مانند استحکام در خانواده، آرامش روانی جامعه و [[آمرزش گناهان]] برای آن برشمرده شده است. عفت در [[قرآن]] درباره امور اقتصادی و امور جنسی به کار رفته است. همچنین

عفت از [[اخلاق|فضائل اخلاقی]]<ref>نراقی، جامع السعادات، ۱۹۶۷م، ج۱، ص۸۵.</ref> به معنای پاکدامنی و خویشتن‌داری، به ایجاد حالتی در [[نفس]] اشاره دارد که به وسیله آن از غلبه [[شهوت|شهوات]]<ref>راغب اصفهانی، مفردات، ۱۴۱۲ق، ذیل واژه عف.</ref> و از انجام [[حرام|محرمات]] به ویژه شهوات حرام دوری می‌کند.<ref>دهخدا، لغت نامه، ۱۳۷۷ش، ذیل واژه عفت.</ref> واژه عفت بر حالت خویشتن‌داری زن در برابر [[نامحرم]] و حفظ آبرو و پاکدامنی نیز به‌کار رفته است.<ref>انوری، فرهنگ بزرگ سخن، ۱۳۸۱ش، ذیل واژه عفت.</ref> عفت در معنایی عام بر دوری کردن از هر چیزی که [[حلال]] نیست (الْكَفُّ عَمّا لايَحِلُّ) اطلاق شده است.<ref>ابن منظور، لسان العرب، ۱۴۱۴ق، ذیل واژه عفف.</ref>

عفت در کنار حکمت، عدالت، شجاعت از فضايل برتر اخلاقی به شمار میرود و نزد علمای اخلاق، ملکه‌ای نفسانی است که [[قوه شهویه]] انسان را مطیع [[عقل]] قرار داده و تصرفات آن را محدود به امر و نهی عقل می‌کند. فضیلت عفت حد واسط بین [[شره]] به معنای فرو رفتن انسان در شهوات و خمودگی به معنای دوری گزیدن از لذت‌های مشروع دنیوی مورد احتیاج بدن است.<ref>نراقی، جامع السعادات، ۱۹۶۷م، ج۱، ص۱۰۸-۱۰۹، ۹۴.</ref>

* '''عفت جنسی:''' کنترل [[نفس اماره]] به جهت جلوگیری از سقوط در انحرافات جنسی. {{مدرک}}[[قرآن]] به کسانی که به دلیل مالی امکان [[ازدواج]] ندارند توصیه به عفت‌ورزی کرده تا زمانی که خداوند به فضل و رحمت خود آنها را بی‌نیاز کرده امکان ازدواج پیدا کنند.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۱۵، ص۱۱۳.</ref> برای حفظ عفت جنسی نیز راهکارهایی در آیات از جمله کمک به فقرا برای ازدواج<ref>سوره نور، آیه ۳۲.</ref> و جلوگیری از رواج محرکات جنسی<ref>سوره احزاب، آیه ۳۲؛ سوره فصص، آیه ۲۵.</ref> مورد تاکید قرار گرفته است.

* ابن شعبه حرانی، حسن بن علی، تحف العقول، مصحح علی اکبر غفاری، قم، انتشارات اسلامی، ۱۴۰۴ق.

* تمیمی آمدی، عبدالواحد بن محمد، غرر الحکم و درر الکلم، مصحح سید مهدی رجائی، قم،‌ دار الکتاب الإسلامی، ۱۴۱۰ق

* دهخدا، علی اکبر، لغت نامه، تهران، دانشگاه تهران، ۱۳۷۷ش.

* طباطبایی، محمدحسین، المیزان، بیروت، مؤسسة الاعلمی للمطبوعات، ۱۳۹۰ق.

* مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، بیروت،‌ دار احیاء التراث العربی، ۱۴۰۳ق.

* نهج البلاغه به تصحیح صبحی صالح، قم، هجرت، ۱۴۱۴ق.