ولایت باطنی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''ولایت باطنی''' یا '''ولایت معنوی''' نوعی از [[ولایت]]، مخصوص [[خدا|خداوند]]، [[امامان شیعه|ائمه(ع)]] و اولیای خاص خداوند است و در مقابل ولایت ظاهری و سیاسی قرار دارد. به عقیده برخی ولایت باطنی همان هدایت باطنی است. شخصی که ولایت باطنی دارد، معصوم از [[گناه]]، گمراهی و نمونه‌ای از یک [[انسان کامل]] بوده و به مرحله [[یقین]] رسیده است. طبق اعتقاد [[شیعه]] کسی که ولایت باطنی دارد شایسته [[ولایت ظاهری]] نیز است. برخی معتقدند که [[اهل سنت و جماعت|اهل سنت]] ولایت باطنی [[چهارده معصوم|معصومین]] را قبول کرده و با ولایت ظاهری و سیاسی ایشان مخالفت دارند. همچنین به باور برخی منظور [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|حضرت رسول(ص)]] در روز [[عید غدیر]] از «من کنت مولاه فهذا علی مولاه» ولایت ظاهری بوده نه باطنی. برخی متکلمین و [[مجتهد|فقها]] با این عقیده مخالفت کرده‌اند.

به عقیده برخی ولایت باطنی به معنای همان هدایت باطنی، شعبه‌ای از [[ولایت تکوینی]]<ref>رضوانی، امامت و غیبت، ۱۳۷۶ش، ص۲۷.</ref> است که خداوند به برگزیدگان خود از جمله [[پیامبران]] و [[امامان شیعه|ائمه(ع)]] و اولیای خاص، عطاء می‌کند.<ref>رضوانی، امامت و غیبت، ۱۳۷۶ش، ص۲۶.</ref> برخی نیز ولایت باطنی را به معنای رسیدن به قله کمالات انسانی، قرب و فناء عبد در حق دانسته‌اند.<ref>قیصری، شرح فصوص الحکم، ۱۳۷۰ش، ص۱۴۶؛ آملی، نص النصوص فی شرح الفصوص الحکم، ۱۳۶۷ش، ص۱۶۷.</ref> ولایت باطنی در مقابل و ریشه ولایت ظاهری (حکومت) است.<ref>گرامی، مذهب تشیع آینده تاریخ بشریت، ۱۳۸۸ش، ص۹۰.</ref>