نماز آیات: تفاوت میان نسخه‌ها

نماز آیات نمازی است که به هنگام رخ دادن حوادث طبیعی‌ای مانند خورشیدگرفتگی، ماه‌گرفتگی، زمین‌لرزه، طوفان‌ و نیز بادهای زرد و سرخی که موجب ترس بیشتر مردم می‌شود، واجب می‌گردد.<ref>علامه حلی، تبصرة المتعلمین، ۱۴۱۱ق، ص۴۸؛ نجفی، رساله شریفه، ص۴۱۰.</ref> آیات جمع «آیه» یا «آیت» به معنای نشانه است.{{مدرک}} و چون این نماز به هنگام رخ دادن این آیات واجب می‌شود به این نام خوانده شده است البته در منابع فقهی از آن با عنوان صلاة الکسوف(نماز خورشیدگرفتگی) نیز یاد شده است.<ref>برای نمونه نگاه کنید به: علامه حلی، تبصرة المتعلمین، ۱۴۱۱ق، ص۴۸؛ نجفی، جواهرالکلام، ۱۴۰۴ق، ج۱، ص۴۰۰.</ref>

وقت نماز آیات در کُسوف (خورشیدگرفتگی) و خُسوف (ماه‌گرفتگی) از اوّل گرفتگی قرص تا آغاز ظاهر شد آن<ref>علامه حلی، تبصرة المتعلمین، ۱۴۱۱ق، ص۴۸.</ref> و یا تا پایان ظاهرشدن<ref> نجفی، جواهر الکلام، ۱۴۰۴ق، ج۱۱، ص۴۰۹.</ref> است. به گفته صاحب جواهر احتیاط در آن است که خواندن نماز را از زمان شروع قرص به ظاهرشدن به تأخیر نیدازد.<ref>نجفی، رساله شریفه، ص۴۱۱، م۱۳۰۷.</ref> در زلزله نماز آیات قضا ندارد و تا پایان عمر به نیت اداء به جا آورده می‌شود.<ref>علامه حلی، تبصرة المتعلمین، ۱۴۱۱ق، ص۴۸؛ نجفی، رساله شریفه، ص۴۱۱، م۱۳۰۸.</ref> همچنین در حوادث دیگر وقت نماز تا زمان پایان حادثه است.<ref>علامه حلی، تبصرة المتعلمین، ۱۴۱۱ق، ص۴۸.</ref> و صاحب جواهر آن را مانند زلزله تا پایان عمر به نیت ادا دانسته است.<ref>نجفی، رساله شریفه، ص۴۱۱، م۱۳۰۸ </ref>در صورتی که نماز آیات در وقتش خوانده نشود، قضای آن واجب است.<ref>علامه حلی، تبصرة المتعلمین، ۱۴۱۱ق، ص۴۸.</ref> در خصوص خسوف و کسوف گفته شده هرگاه تمام قرص نگرفته باشد و تا بیرون رفتن قرص از آن مطّلع نشده باشد و بعد از آن بفهمد قضای آن بر او واجب نیست.<ref> نجفی، رساله شریفه، ص۴۱۱، م۱۳۱۰.</ref>

وجوب نماز آیات فوری است<ref>رساله شریفه مجمع الرسائل (المحشَّی)، ج۱، ص۴۱۱. مسأله۱۳۰۸</ref> اما اگر نماز آیات در وقت [[نمازهای یومیه]] واجب شود نخست باید هر یک را که وقتش تنگ است خواند ولی اگر وقت هر دو تنگ باشد باید نماز یومیه را مقدّم کرد و در صورتی که وقت هر دو تنگ نباشد می‌تواند هر کدام را که بخواهد مقدّم بدارد هر چند مقدّم داشتن نماز یومیه مطابق احتیاط است.<ref>علامه حلی، تبصرة المتعلمین، ۱۴۱۱ق، ص۴۹؛ نجفی، رساله شریفه، ص۴۱۲، م۱۳۱۲.</ref>

*نجفی، محمدحسن بن باقر، رساله شریفه مجمع الرسائل(المحشَّی)، مؤسسه حضرت صاحب‌الزمان، مشهد، ۱۳۷۳.