imported>Salvand |
imported>Salvand |
| خط ۱۷: |
خط ۱۷: |
|
| |
|
| ==آیات مشهور== | | ==آیات مشهور== |
| * '''اللَّهُ الَّذِی سَخَّرَ لَکمُ الْبَحْرَ لِتَجْرِ‌ی الْفُلْک فِیهِ بِأَمْرِ‌هِ وَلِتَبْتَغُوا مِن فَضْلِهِ وَلَعَلَّکمْ تَشْکرُ‌ونَ''' ﴿۱۲﴾'''وَسَخَّرَ لَکم مَّا فِی السَّمَاوَاتِ وَمَا فِی الْأَرْ‌ضِ جَمِیعًا مِّنْهُ ۚ إِنَّ فِی ذَٰلِک لَآیاتٍ لِّقَوْمٍ یتَفَکرُ‌ونَ''' ﴿۱۳﴾
| |
| ترجمه: خدا همان کسی است که دریا را به سود شما رام گردانید، تا کشتیها در آن به فرمانش روان شوند، و تا از فزون بخشی او [روزی خویش را] طلب نمایید، و باشد که سپاس دارید.﴿۱۲﴾ و آنچه را در آسمانها و آنچه را در زمین است به سود شما رام کرد؛ همه از اوست. قطعاً در این [امر] برای مردمی که می‌اندیشند نشانه‌هایی است.
| |
|
| |
| این آیات همواره مورد توجه خُطبا و اهل ادب بوده و از آن درس‌های مهمی از توحید و خداشناسی استخراج کرده‌اند. این آیات، خداوندی را معرفی می‌کند که دریا و آسمان و هر آنچه در زمین است را برای انسان مُسخر کرده تا انسان بتواند از فضل او بهره گیرد شاید شکرگذار نعمت‌های خداوند باشد. خداوند در [[آیه]] ۱۳ از عواطف انسان‌ها استفاده می‌کند و در آیه بعدی اندیشه آن‌ها را خطاب قرار می‌دهد. ابیات زیر از گلستان سعدی اشاره‌ای است به همین آیات:<ref>سعدی، گلستان، دیباچه، تصحیح: حسین استادولی، ۱۳۹۳ش، ص۳.</ref>
| |
| {{شعر}}
| |
| {{ب|ابر و باد و مه و خورشید و فلک در کارند|تا تو نانی به کف آری و به غفلت نخوری}}
| |
| {{ب|همه از بهر تو سرگشته و فرمان بردار|شرط انصاف نباشد که تو فرمان نبری}}{{پایان شعر}}
| |
|
| |
| * '''مَنْ عَمِلَ صَالِحًا فَلِنَفْسِهِ ۖ وَمَنْ أَسَاءَ فَعَلَیهَا ۖ ثُمَّ إِلَیٰ رَ‌بِّکمْ تُرْ‌جَعُونَ''' ﴿۱۵﴾ | | * '''مَنْ عَمِلَ صَالِحًا فَلِنَفْسِهِ ۖ وَمَنْ أَسَاءَ فَعَلَیهَا ۖ ثُمَّ إِلَیٰ رَ‌بِّکمْ تُرْ‌جَعُونَ''' ﴿۱۵﴾ |
| ترجمه: هر که کاری شایسته کند، به سود خود اوست، و هر که بدی کند به زیانش باشد. سپس به سوی پروردگارتان برگردانیده می‌شوید. | | ترجمه: هر که کاری شایسته کند، به سود خود اوست، و هر که بدی کند به زیانش باشد. سپس به سوی پروردگارتان برگردانیده می‌شوید. |
