ادا: تفاوت میان نسخه‌ها

'''اَداء''' [[اصطلاحات فقهی|اصطلاحی فقهی]] است به معنای انجام دادن عمل در وقت معینی که [[شرع]] برای آن مشخص کرده‌است. در مقابل آن قضاء قرار دارد که به معنای انجام دادن عمل خارج از وقت مشخص شده است به دلیل اینکه زمان آن تمام شده است و مکلف آن را در زمان خودش انجام نداده است.

به طور کلی [[اعمال عبادی]] به دو دسته تقسیم شده‌اند؛ برخی موقت هستند و برخی دیگر غیر موقت.<ref>ذهنى تهرانى، بیان المرداد، ۱۳۸۸ش، ج۱، ص ۳۶۳-۳۶۴؛ فاضل موحدی لنکرانی، ایضاح الکفایه، ۱۳۸۵ش، ج۲، ص۵۱۰-۵۱۴؛ مکارم شیرازی، دائرة المعارف فقه مقارن‌،  ۱۴۲۷ق، ج۱، ص ۴۲۹؛ موسسه دايرة المعارف فقه اسلامى، الموسوعة الفقهية، ۱۴۲۸ق، ج۸، ص ۲۴-۲۵.</ref>

** عمل عبادی در زمان مشخص شده انجام می‌شود که در این صورت مثلا گفته می‌شود نماز به صورت اداء خوانده شده است یعنی مثلا نماز در وقت مشخص شده خوانده شده است.

** عمل عبادی زمان مشخص شده انجام نمی‌شود. که در این صورت مثلا گفته می‌شود نماز قضاء شده است. معنای قضاء شدن نماز این است که اگر چه [[مکلف]] با انجام ندادن عمل در وقت خودش مرتکب [[گناه|گناهی]] شده است اما این عمل از عهده او ساقط نشده است و باید در وقت دیگری آن را انجام دهد. البته برخی اعمال عبادی موقت هستند که وقتی زمان‌شان منقضی شود و عمل انجام نشود ساقط می‌شوند و به عبارتی احتیاج نیست مکلف آنها در غیر وقت‌شان قضاء کند.

* '''اعمال عبادی غیر موقت:''' به اعمال عبادیی گفته می‌شود که در شرع زمان خاصی برای آن معین نشده است مانند قضاء نمازهاى فوت شده و ازاله نجاست از [[مسجد]] و [[امر به معروف و نهی از منکر|امر به معروف و نهى از منكر]].<ref>ذهنى تهرانى، بیان المرداد، ۱۳۸۸ش، ج۱، ص ۳۶۳-۳۶۴؛ فاضل موحدی لنکرانی، ایضاح الکفایه، ۱۳۸۵ش، ج۲، ص۵۱۰-۵۱۴؛ مکارم شیرازی، دائرة المعارف فقه مقارن‌،  ۱۴۲۷ق، ج۱، ص ۴۲۹؛ موسسه دايرة المعارف فقه اسلامى، الموسوعة الفقهية، ۱۴۲۸ق، ج۸، ص ۲۴-۲۵.</ref>