آیه اخوت: تفاوت میان نسخه‌ها

این [[آیه]] شریفه به یکی از مهم‌ترین مسئولیت‌های اجتماعی مسلمانان اشاره کرده و مؤمنان را برادر یكدیگر معرفی می‌نماید و نزاع و درگیری میان آنان را درگیری میان برادران می‌نامد. از این رو به آنان دستور می‌دهد که در میان دو برادر خود، صلح و آشتی برقرار كنند (إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ إِخْوَةٌ فَأَصْلِحُوا بَینَ أَخَوَیكُمْ). همان اندازه كه برای ایجاد صلح در میان دو برادر نسَبی تلاش و كوشش می‌‏كنید باید در میان مؤمنان متخاصم نیز برای برقراری صلح به طور جدی و قاطع وارد عمل شوید. اخوت و برادری مسلمانان تنها در لفظ و در شعار نیست، بلكه در عمل و تعهدهای متقابل نیز همه خواهر و برادرند.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه ج۲۲، ص۱۷۲.</ref>

:::«مؤمن برادر مؤمن و چشم او و راهنمای او است، به او خیانت نمی‌‏كند، و ستم بر او روا نمی‌‏دارد و او را فریب نمی‌‏دهد، و اگر وعده‏‌ای به او داد خلف وعده نمی‌‏كند.»<ref> کلینی، اصول کافی، ج۴، حدیث ۳، ص۴۹۱ </ref>

[[آلوسی]] نویسنده تفسیر [[روح المعانی]]، نسبت اخوت به مؤمنین را مجاز و از باب استعاره یا تشبیه بلیغ دانسته و می گوید: شركت دو نفر در داشتن ایمان، شبیه است به شركت آن دو، در اصل تولد؛ زیرا همان گونه که تولد منشأ بقای در این دنیا است، ایمان نیز سبب بقای در بهشت خواهد بود.<ref>آلوسی، روح المعانی، ج۱۳، ص۳۰۳</ref>

[[علامه طباطبایی]] اطلاق اخوت را حقیقت و از سنخ نسبت های اعتباری می داند و معتقد است: مقصود از اخوت در این [[آیه]] اخوت دینی و اعتباری است که تنها آثار اجتماعی دارد و در نكاح و ارث اثری ندارد.<ref>طباطبایی، ترجمه تفسیر المیزان، ج۱۸، ص۴۷۲.</ref>

و از آنجا كه در بسیاری از اوقات، روابط در این گونه مسائل جانشین ضوابط می ‏شود، بار دیگر هشدار داده و در پایان آیه می ‏افزاید: تقوای الهی پیشه كنید تا مشمول رحمت او شوید (وَ اتَّقُوا اللَّهَ لَعَلَّكُمْ تُرْحَمُونَ)<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج۲۲، ص۱۶۹</ref>

[[ابن عباس]] می‌گوید: وقتی [[آیه]] اخوت نازل شد، [[پیامبر(ص)]]  میان مسلمانان پیوند برادری برقرار ساخت؛ بین [[ابوبکر]] و [[عمر]]، بین [[عثمان]] و [[عبدالرحمن بن عوف]] و بین دیگر اصحاب، طبق منزلتشان عقد اخوت برقرار کرد، آن‌گاه [[علی بن ابی طالب]] (ع) را به عنوان برادر خود برگزید و خطاب به علی (ع) فرمود: "تو برادر منی و من برادر تو"<ref>بحرانی، البرهان فی تفسیر القرآن، ج۵، ص۱۰۸؛ حاکم نیشابوری، المستدرک علی الصحیحین، ج۳، ص۱۴</ref>

* آلوسی، سید محمود، روح المعانی فی تفسیر القرآن العظیم، دار الکتب العلمیه، بیروت (لبنان)، ۱۴۱۵ق، اول.

* بحرانی، هاشم بن سلیمان، البرهان فی تفسیر القرآن، بنیاد بعثت، تهران، ۱۴۱۶ق.

* الحاکم النیشابوری، الامام الحافظ ابوعبدالله، المستدرک علی الصحیحین، دار المعرفه، بیروت (لبنان)، بی‌تا.

* طباطبایی، سید محمدحسین، مترجم، موسوی همدانی، سید محمد باقر، ترجمه تفسیر المیزان، دفتر نشر اسلامی، ۱۳۷۴‌ش، پنجم.

* کلینی، محمد بن یعقوب؛ مترجم، کمره‌ای، محمد باقر، اصول کافی، اسوه، ۱۳۷۵‌ش، سوم.

* مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، دار الکتب الاسلامیه، ۱۳۷۴ش.

  | رعایت شیوه‌نامه ارجاع = <!--ندارد، دارد-->ندارد