قاعده لطف: تفاوت میان نسخه‌ها

در [[اصول فقه]] نیز گروهی از عالمان، از جمله [[سید مرتضی]]، [[شیخ طوسی]] و [[کراجکی|کراجُکی]] از قاعده لطف برای اثبات حجیت [[اجماع]] استفاده کرده‌اند. استدلالشان این است که اگر عالمان بر دیدگاهی نادرست اتفاق‌نظر داشته باشند، وظیفه [[امام معصوم]] از باب لطف این است که مانع از شکل‌گیری این اجماع شود؛ و چون نظری بر خلاف اجماع وجود ندارد، روشن می‌شود که امام معصوم نیز با این دیدگاه موافق است. ازاین‌رو، وجود [[اجماع]] بر یک دیدگاه، از رضایت معصوم از آن خبر می‌دهد.<ref>ربانی گلپایگانی، القواعد الکلامیه، ۱۴۱۸ق، ص۱۱۹؛ سبحانی، المبسوط فی اصول الفقه، ۱۴۳۲ق،  ج۳، ص۱۸۳-۱۸۶؛ رجایی و مؤمنی، «کاربرد قاعده کلامی «لطف» در اصول فقه»، ص۲۲۲-۲۲۳.</ref>