قاعده لطف: تفاوت میان نسخه‌ها

'''قاعده لطف''' قاعده‌ای است در [[علم کلام]] به معنای لزوم انجام کاری از سوی خدا است که به سبب آن، [[تکلیف|مُکَلَّف]] به اطاعت نزدیک و از [[گناه]] دور می‌شود؛ بی‌آن که این لطف، تاثیری در قدرت مکلف داشته باشد و یا او را مجبور بسازد. بیشتر متکلمان [[معتزله]] و [[امامیه]] بر خلاف متکلمان [[اشعری|اشاعره]] این قاعده را پذیرفته‌اند. متکلمان امامیه از این قاعده در اثبات عقلی بسیاری از اعتقادات اسلامی -مانند لزوم تشریع [[احکام|تکالیف دینی]]، لزوم ارسال [[پیامبران]]، لزوم تعیین و نصب [[امام]] و غیره- بهره برده‌اند. برخی از فقیهان [[امامیه]] از این قاعده برای اعتباربخشی به [[اجماع]] استفاده کرده‌اند.