طفلان مسلم: تفاوت میان نسخه‌ها

بر اساس گزارش شیخ صدوق و خوارزمی، بعد از شهادت [[امام حسین(ع)]] و یارانش در واقعه کربلا در سال [[سال ۶۱ هجری]] و اسارت [[اهل بیت(ع)]]، دو پسر کوچک به نام محمد و ابراهیم از لشکر [[عبیدالله بن زیاد]] فرار کردند. آنها بعد از مدتی پیاده‌روی به خانه زنی که شوهر او [[عبدالله بن قطبه طایی نبهانی]]،<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، ۱۴۱۴ق، ج۱، ص۴۷۸.</ref> از لشکریان ابن زیاد بود، پناه بردند؛ ولی با وجود تلاش آن زن در مخفی کردن محمد و ابراهیم، سرانجام به دست شوهر آن زن افتادند. آن مرد دو کودک را کنار [[فرات]] برد و سر از تن‌شان جدا کرد و پیکرشان را در فرات افکند و سرهای آن دو را برای دریافت جایزه، نزد ابن زیاد برد. ابن زیاد پس از شنیدن ماجرا، دستور به قتل آن مرد داد و در همان جای قتل کودکان او را کشتند.<ref> صدوق، الامالی، ۱۳۷۶ش، ص۸۳-۸۸؛ خوارزمی، مقتل الحسین، ۱۴۲۳ق، ج۲، ص۵۴-۵۸؛ مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۴۵، ص۱۰۰.</ref>