Automoderated users، confirmed، مدیران، templateeditor
۶٬۰۹۵
ویرایش
شیخ مرتضی انصاری: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
بدون خلاصۀ ویرایش
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۴۸: | خط ۴۸: | ||
'''مرتضی انصاری دزفولی''' معروف به '''شیخ انصاری''' (۱۲۱۴- ۱۲۸۱ ق) از [[فقیهان]] بزرگ [[شیعه]] در قرن [[قرن سیزدهم هجری قمری|سیزدهم]] قمری که بعد از [[صاحب جواهر]]، [[مرجعیت]] عامه یافت.<ref>مطهری، مجموعه آثار، ج۱۴، ص۴۳۷.</ref> | '''مرتضی انصاری دزفولی''' معروف به '''شیخ انصاری''' (۱۲۱۴- ۱۲۸۱ ق) از [[فقیهان]] بزرگ [[شیعه]] در قرن [[قرن سیزدهم هجری قمری|سیزدهم]] قمری که بعد از [[صاحب جواهر]]، [[مرجعیت]] عامه یافت.<ref>مطهری، مجموعه آثار، ج۱۴، ص۴۳۷.</ref> | ||
شیخ انصاری را «خاتم الفقهاء و المجتهدین» لقب داده‌اند. وی با نوآوری، [[علم اصول]] و به دنبال آن، [[فقه]] را وارد مرحله جدیدی کرد. کتاب‌های [[فرائد الاصول (کتاب)|رسائل]] و [[مکاسب]] مهم‌ترین آثار او هستند. این کتاب‌ها از کتاب‌های درسی [[حوزه علمیه|حوزه‌های علمیه]] شیعی است. به آثار وی، همچون آثار [[محقق حلی]]، [[علامه حلی]] و [[شهید اول]]، همواره توجه شده است و محققان بسیاری بر آنها شرح یا حاشیه نوشته‌اند. | شیخ انصاری را «خاتم الفقهاء و المجتهدین» لقب داده‌اند. وی با نوآوری، [[علم اصول]] و به دنبال آن، [[فقه]] را وارد مرحله جدیدی کرد. کتاب‌های [[فرائد الاصول (کتاب)|رسائل]] و [[مکاسب]] مهم‌ترین آثار او هستند. این کتاب‌ها از کتاب‌های درسی [[حوزه علمیه|حوزه‌های علمیه]] شیعی است. به آثار وی، همچون آثار [[محقق حلی]]، [[علامه حلی]] و [[شهید اول]]، همواره توجه شده است و محققان بسیاری بر آنها شرح یا حاشیه نوشته‌اند. | ||
او در سال [[سال ۱۲۸۱ هجری قمری|۱۲۸۱ق]] در [[نجف]] درگذشت و در [[حرم امام علی(ع)]] [[دفن]] شد. | او در سال [[سال ۱۲۸۱ هجری قمری|۱۲۸۱ق]] در [[نجف]] درگذشت و در [[حرم امام علی(ع)]] [[دفن]] شد. | ||
== | |||
== زندگی‌نامه == | |||
مرتضی بن محمدامین در [[۱۸ ذی‌الحجه]]، [[عید غدیر]]، سال [[سال ۱۲۱۴ هجری قمری|۱۲۱۴]] هجری قمری در [[دزفول]] به دنیا آمد. والدینش به مناسبت روز تولد، او را مرتضی نامیدند. نسب او به [[جابر بن عبدالله انصاری]] از ''[[صحابه]]'' [[پیامبر(ص)]] می‌رسد.<ref> امین، اعیان الشیعة، ۱۴۰۳ق، ج۱۰، ص۱۱۶؛ گلشن ابرار، ص۳۳۲.</ref> | مرتضی بن محمدامین در [[۱۸ ذی‌الحجه]]، [[عید غدیر]]، سال [[سال ۱۲۱۴ هجری قمری|۱۲۱۴]] هجری قمری در [[دزفول]] به دنیا آمد. والدینش به مناسبت روز تولد، او را مرتضی نامیدند. نسب او به [[جابر بن عبدالله انصاری]] از ''[[صحابه]]'' [[پیامبر(ص)]] می‌رسد.<ref> امین، اعیان الشیعة، ۱۴۰۳ق، ج۱۰، ص۱۱۶؛ گلشن ابرار، ص۳۳۲.</ref> | ||
پدر او، محمد امین (متوفی [[سال ۱۲۴۸ هجری قمری|۱۲۴۸ق]]) از علمای پرهیزکار و از زمره مبلغان دین بوده است. مادر شیخ دختر شیخ یعقوب فرزند شیخ احمد بن شیخ شمس الدین انصاری است. وی زنی پرهیزگار و متعبد بود و [[نافله شب|نوافل شب]] را تا هنگام مرگ ترک نکرده و در اواخر عمر که نابینا شده بود، شیخ مقدمات [[تهجد]] وی را فراهم می‌کرد و حتی گاهی آب وضویش را گرم می‌کرد.{{مدرک}} | پدر او، محمد امین (متوفی [[سال ۱۲۴۸ هجری قمری|۱۲۴۸ق]]) از علمای پرهیزکار و از زمره مبلغان دین بوده است. مادر شیخ دختر شیخ یعقوب فرزند شیخ احمد بن شیخ شمس الدین انصاری است. وی زنی پرهیزگار و متعبد بود و [[نافله شب|نوافل شب]] را تا هنگام مرگ ترک نکرده و در اواخر عمر که نابینا شده بود، شیخ مقدمات [[تهجد]] وی را فراهم می‌کرد و حتی گاهی آب وضویش را گرم می‌کرد.{{مدرک}} | ||
او قبل از تولد شیخ شبی [[امام صادق(ع)]] را درعالم رؤیا می‌بیند که قرآنی طلاکاری شده به او داد. معبرین خوابش را به فرزندی صالح و بلند مرتبه تعبیر کردند. از او نقل شده که همواره تلاش می‌کرده تا در هنگام شیر دادن به فرزندش با وضو باشد. او به سال ۱۲۷۹ ق. در [[نجف اشرف]] از دنیا رفت.<ref>انصاری، زندگی و شخصیت شیخ انصاری، ص۷۷.</ref> | او قبل از تولد شیخ شبی [[امام صادق(ع)]] را درعالم رؤیا می‌بیند که قرآنی طلاکاری شده به او داد. معبرین خوابش را به فرزندی صالح و بلند مرتبه تعبیر کردند. از او نقل شده که همواره تلاش می‌کرده تا در هنگام شیر دادن به فرزندش با وضو باشد. او به سال ۱۲۷۹ ق. در [[نجف اشرف]] از دنیا رفت.<ref>انصاری، زندگی و شخصیت شیخ انصاری، ص۷۷.</ref> | ||
===درگذشت === | |||
شیخ انصاری در [[۱۸ جمادی‌الثانی]] [[سال ۱۲۸۱ هجری قمری|۱۲۸۱ق]] در [[نجف]] درگذشت و در [[حرم امام علی(ع)]] [[دفن]] شد.<ref>امین، اعیان الشیعة، ۱۴۰۳ق، ج۱۰، ص۱۱۶؛ محمدی، شرح مکاسب، ج۴، ص۶۲.</ref> | شیخ انصاری در [[۱۸ جمادی‌الثانی]] [[سال ۱۲۸۱ هجری قمری|۱۲۸۱ق]] در [[نجف]] درگذشت و در [[حرم امام علی(ع)]] [[دفن]] شد.<ref>امین، اعیان الشیعة، ۱۴۰۳ق، ج۱۰، ص۱۱۶؛ محمدی، شرح مکاسب، ج۴، ص۶۲.</ref> | ||