نامه امام علی(ع) به عثمان بن حنیف: تفاوت میان نسخه‌ها

'''نامۀ امام علی(ع) به عُثمان بن حُنَیف''' نامه‌ای است از [[امام علی علیه‌السلام|امام علی(ع)]] خطاب به [[عثمان بن حنیف|عُثمان بن حُنَیف]]، کارگزارش در [[بصره|بَصْره]]. این نامه یکی از [[فهرست نامه‌های نهج البلاغه|نامه‌های نهج‌البلاغه]] است و محور اصلی‌اش توبیخ عثمان بن حنیف به‌دلیل شرکت در یک مهمانی اَشرافی، و بدون حضور فقیران است.<ref>منتظری، درس‌هایی از نهج البلاغه، ۱۳۹۵ش، ج۱۳، ص۱۲۰.</ref> برخی محققان این نامه را قوی‌ترین مصداق برای نظریۀ حداکثری دین دانسته‌اند.<ref>منصوری لاریجانی، عرفان سیاسی، ۱۳۸۵ش، ص۵۷.</ref> همچنین گفته شده، ز این نامه می‌توان شخصیت امام علی(ع) را در عرصه سیاست و مدیریت شناخت.<ref>عترت‌دوست، و مهدیه احمدی، «راهکارهای مقابله با اشرافی‌گری بر مبنای تحلیل محتوای نامه امام علی(ع) به عثمان بن حنیف»، ص۸۹-۹۰.</ref> ازاین‌رو در کتاب‌های با موضوع تبیین نظریه سیاسی اسلام به این نامه اشاره شده است.<ref>برای نمونه نگاه کنید به: منصوری لاریجانی، عرفان سیاسی، ۱۳۸۵ش، ص۵۶-۵۷؛ اخلاقی، رابطه قدرت و عدالت در فقه سیاسی، ۱۳۹۰ش، ص۲۷۵؛ ایروانی، مبانی فقهی اقتصاد اسلامی، ۱۳۹۳ش، ص۳۶۲؛ مرتضوی، دانشنامه امام خمینی، ۱۴۰۰ش، ج۲، ص۶۷۴۳.</ref> از آنجا که در این نامه، نوع حکمرانی امام علی(ع) بیان شده، این نامه را از نامه‌های مهم امام علی(ع) به کارگزاران معرفی کرده‌اند.<ref>عترت‌دوست، و مهدیه احمدی، «راهکارهای مقابله با اشرافی‌گری بر مبنای تحلیل محتوای نامه امام علی(ع) به عثمان بن حنیف»، ص۷۰-۷۱.</ref>