نامه امام علی(ع) به عثمان بن حنیف: تفاوت میان نسخه‌ها

{{در دست ویرایش ۲|روز=[[۱]]|ماه=[[مهر]]|سال=[[۱۴۰۳]]|کاربر=Alikhani}}

{| class="wikitable" style="float:left"

| فیض الاسلام، ابن ابی‌الحدید{{سخ}} عبده، صبحی صالح || ۴۵

| فی ظلال محمدجواد مغنیه || ۴۴

|}'''نامه امام علی(ع) به عُثمان بن حُنَیف''' نامه‌ای از [[امام علی(ع)]] خطاب به [[عثمان بن حنیف]] کارگزارش در [[بصره]].  

عثمان بن حنیف کارگزار امام علی(ع) در [[بصره]] بود. این نامه پس از اطلاع امام علی(ع) از رفتن عثمان به مهمانى‌ای در بصره که او را دعوت کرده بودند، نوشته شد. در این نامه از رفتن عثمان به مهمانی‌ای که تهی‌دستان به آن دعوت نمی‌شوند و مختص ثروتمندان است، انتقاد شده است.<ref>نهج البلاغه، تحقیق صبحی صالح، دارالکتب البنانی، نامه ۴۵، ص۴۱۶.</ref> میزبان عثمان بن حنیف در تعبیر امام (رَجُلاً مِنْ فِتْيَةِ أَهْلِ اَلْبَصْرَةِ) مردی از جوانان بصره است فِتیه می‌تواند هم به معنای جوان باشد و هم به معنای شخصی که اهل [[سخاوت]] است. <ref>ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ناشر: مکتبة آیة الله العظمی المرعشي النجفي (ره)، ج۱۶، ص۲۰۶.

</ref>[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]] فتیه را به معنی مُتَمَکِّن( توانگر، ثروتمند) و  ولیمه را مهمانی ترجمه کرده است. <ref>مکارم شیرازی، نهج البلاغه با ترجمه فارسی روان، ۱۳۸۴ش،ص۶۵۱.</ref>{{یاد|[[محمدباقر محمودی|محمودی]] نویسنده نهج السعاده فی مستدرک نهج البلاغه میزبان عثمان حنیف را با عنوان «بعض المترفين من أهل البصرة»(برخی از پولداران خوشگذران)  معرفی کرده است. محمودی، نهج السعاده، ۱۹۶۸م، ج۴، ص۳۲.  }}

در فرازی از این نامه حضرت اشاره‌ای به [[فدک]] کرده و این که تنها دارایی [[اهل‌بیت(ع)|اهلبیت]] از دنیا همان بود ولی برخی بخیلانه آن را از دستشان بیرون کشیدند و آنان هم سخاوتمندانه از آن چشم پوشیدند تا فردای [[قیامت]] خداوند میانشان داوری کند.

در این نامه به ساده‌زیستی رهبران و کارگزاران حکومت اسلامی تأکید شده است چراکه امام جامعه باید در سختی‌های و تلخی‌های مردم شریک و الگوی آنان باشد. همچنین امام علی(ع) از کارگزارانش خواسته است که  چون به روش او که دو جامه كهنه و دو قرص نان [[قناعت]] می‌کرد، نمی‌توانند زندگی کنند لااقل با رعایت [[تقوا]]، كوشش در [[عبادت]]، پاكدامنی و درستی او را یاری کنند.