حسن خلق: تفاوت میان نسخه‌ها
←معناشناسی
(←منابع) |
|||
| خط ۵: | خط ۵: | ||
حُسن خلق(به عربی: حسن الخلق) ترکیب اضافی به معنای نرم‌خویی و خوش‌گفتاری و گشاده‌رویی در برخورد با دیگران است.<ref>نراقی، جامع السعادات، الناشر: مؤسسه الأعلمی للمطبوعات، ج۱، ص۳۴۳؛علم اخلاق اسلامی (ترجمه جامع السعادات)، ج۱، ص۳۷۳.</ref> اما معانی دیگری نیز برای آن آورده‌اند از جمله: | حُسن خلق(به عربی: حسن الخلق) ترکیب اضافی به معنای نرم‌خویی و خوش‌گفتاری و گشاده‌رویی در برخورد با دیگران است.<ref>نراقی، جامع السعادات، الناشر: مؤسسه الأعلمی للمطبوعات، ج۱، ص۳۴۳؛علم اخلاق اسلامی (ترجمه جامع السعادات)، ج۱، ص۳۷۳.</ref> اما معانی دیگری نیز برای آن آورده‌اند از جمله: | ||
#اعتدال در قوای [[قوه عاقله|عقلی]] و [[قوه غضبیه|غضبی]] و [[قوه شهوانیه|شهوانی]] که درون فرد را از انوار افاضات علوم و معارف الهی، درخشان و اعضای او را به طاعات و وظایف مشغول می‌کند. این حالت درونی با علاماتی همچون معاشرت نیکو با مردم و بروز صفاتی مانند خوش‌برخوردی، [[محبت]]، [[صدق|راستی]] و... شناخته می‌شود. در این معنی، حُسن خلق تابع استقامت تمام اعضای ظاهری و باطنی و زیبایی صورت درونی انسانی در اثر این تناسب اخلاقی است.<ref>شرح الکافی، ج۸، ص۲۸۷.</ref> همانطور که حسن ظاهری با زیبایی و تناسب همۀ اعضا محقق می‌شود، حسن خلق که زیبایی باطنی است نیز با زیبایی همه صفات و اخلاق محقق می‌شود.<ref>شرح أصول الکافی، ج۱، ص۴۱۹.</ref> | #اعتدال در قوای [[قوه عاقله|عقلی]] و [[قوه غضبیه|غضبی]] و [[قوه شهوانیه|شهوانی]] که درون فرد را از انوار افاضات علوم و معارف الهی، درخشان و اعضای او را به طاعات و وظایف مشغول می‌کند. این حالت درونی با علاماتی همچون معاشرت نیکو با مردم و بروز صفاتی مانند خوش‌برخوردی، [[محبت]]، [[صدق|راستی]] و... شناخته می‌شود. در این معنی، حُسن خلق تابع استقامت تمام اعضای ظاهری و باطنی و زیبایی صورت درونی انسانی در اثر این تناسب اخلاقی است.<ref>شرح الکافی، ج۸، ص۲۸۷.</ref> همانطور که حسن ظاهری با زیبایی و تناسب همۀ اعضا محقق می‌شود، حسن خلق که زیبایی باطنی است نیز با زیبایی همه صفات و اخلاق محقق می‌شود.<ref>شرح أصول الکافی، ج۱، ص۴۱۹.</ref> | ||
#اینکه فرد همتی جز خدا نداشته باشد و جلوۀ الهی را مشاهده کند و جفای خلق را به آن انگیزه تحمل نماید.<ref>آداب و اخلاق در اسلام / ترجمه تنبیه الخواطر، ص۱۷۴</ref> | #اینکه فرد همتی جز خدا نداشته باشد و جلوۀ الهی را مشاهده کند و جفای خلق را به آن انگیزه تحمل نماید.<ref>ورام بن ابی فراس، مجموعه ورام(تنبیه الخواطر)، ۱۴۱۰ق، ج۱، ص۹۱؛ آداب و اخلاق در اسلام / ترجمه تنبیه الخواطر، ص۱۷۴</ref> | ||
==مفاهیم مرتبط== | ==مفاهیم مرتبط== | ||