سخن‌گفتن عیسی در گهواره: تفاوت میان نسخه‌ها

'''سخن‌گفتن عیسی در گهواره''' تکلم اعجازگونه [[عیسی(ع)]] در ایام شیرخوارگی برای رفع اتهام [[زنا]] از مادرش، [[حضرت مریم(س)]] و اعلام [[نبوت|مقام نبوت]] در مقابل عالمان یهود بوده است.<ref>صادقی تهرانی، «شرح سخنان عیسی مسیح در گهواره»، پایگاه اطلاع‌رسانی دفتر آیت الله‌العظمی دکتر محمد صادقی تهرانی.</ref> [[قرآن]] در سه آیه [[آیه ۴۶ سوره آل‌عمران|۴۶ آل‌عمران]]، [[آیه ۱۱۰ سوره مائده|۱۱۰ مائده]] و [[آیه ۲۹ سوره مریم|۲۹ مریم]] به سخن‌گفتن عیسی در گهواره اشاره دارد.<ref>قرآن کریم.</ref> به گفته برخی پژوهشگران، بسیاری از مفسران مراد از مهد را دورانی که طفل بیشتر در آغوش مادر یا گهواره است دانسته‌اند.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۱۳، ص۵۲؛ منصوری، شورگشتی، «بررسی دیدگاه‌های تفسیری مفسران درباره آیات تکلم حضرت عیسی علیه‌السلام در مهد»، ص۲۰۹-۲۱۰.</ref> در مقابل، برخی مفسران چون [[محمدهادی معرفت]] در [[التمهید فی علوم القرآن (کتاب)|کتاب التمهید]] معتقدند مریم(س) چند سال بعد از [[ولادت عیسی]] به شهر بازگشت و منظور از مهد، سنین خردسالی عیسی است.<ref name=":0">منصوری، شورگشتی، «بررسی دیدگاه‌های تفسیری مفسران درباره آیات تکلم حضرت عیسی علیه‌السلام در مهد»، ص۲۱۰.</ref> همچنین [[سید احمدخان هندی]] اندیشمند مسلمان و مفسر قرآن، معتقد است تکلم عیسی در اوایل نوجوانی او بوده است نه دوران نوزادیش.<ref>کاظمی، «نقدی بر اندیشه‌های سید احمدخان هندی پیرامون اعجاز»، ص۱۳۸.</ref>

بنا بر آیه ۳۰ تا ۳۴ [[سوره مریم]]، عیسی در این سخنان، خود را بنده خدا، [[پیامبران|پیامبر الهی]] و دارای کتاب آسمانی و مایه [[برکت]] معرفی می‌کند. همچنین او بیان می‌کند فردی زورگو و تیره‌بخت نیست و از ناحیه الهی به [[نماز]]، [[زکات]] و محبت به مادرش توصیه شده است. طبق [[آیه|آیات قرآن]] این سخنان او با سه سلامی که به خود می‌دهد تمام می‌شود. سلام بر من روزی که متولد شدم، روزی که مرگم فرا خواهد رسید و روزی که در [[آخرت|جهان دیگر]] دوباره زنده خواهم شد.<ref>مکارم شیرازی، ترجمه قرآن، ۱۳۷۳ش، ص۳۰۷.</ref> برخی اندیشمندان شیعه این سخنان عیسی(ع) را دلیلی بر امکان وجود عقل و درایت لازم برای [[امامت در کودکی|امامت در سنین خردسالی]] گرفته‌اند.<ref>سبحانی، «امامت در کودکی؟»، ص۴۶؛ امینی، «آیا کودک پنج ساله امام می‌شود؟»، پایگاه اطلاع‌رسانی آیت الله ابراهیم امینی.</ref>  

برخی مفسران این سخنان عیسی را [[معجزه]] او، عده‌ای [[ارهاص]] و برخی دیگر [[کرامت|کرامتی]] از حضرت مریم(س) دانسته‌اند.<ref>فخررازی، التفسیر الکبیر، ۱۴۲۰ق، ج۲۱، ص۵۳۴.</ref> [[محمدهادی معرفت]]، اصلِ تکلم را خالی از هرگونه وجه اعجازی دانسته‌ است؛ چراکه معتقد است سخن گفتن عیسی(ع) در سنینی که غالباً کودکان سخن می‌گویند، رخ داد. به باور او نوع تکلم عیسی با آن وزانت و تعقل خاصی که در آن بود بر همگان ثابت کرد که تولد او معجزه‌وار و مادرش از تهمت زنا مبرا است.<ref>منصوری، شورگشتی، «بررسی دیدگاه‌های تفسیری مفسران درباره آیات تکلم حضرت عیسی علیه‌السلام در مهد»، ص۲۱۲.</ref> [[فخررازی]] در [[کتاب تفسیر کبیر]] معتقد است این واقعه صرفاً امری اعجازگونه است. او با تفاوت قائل‌ شدن میان رخ‌دادن معجزه از پیامبر و واقع شدن امر اعجازگونه بر او، معتقد است اموری چون ولادت عیسی بدون پدر و تکلم عیسی در مهد با معجزاتی مانند زنده‌کردن مردگان که مستقلاً از عیسی(ع) صادر شده، متفاوت است.<ref>فخررازی، التفسیر الکبیر، ۱۴۲۰ق، ج۲۳، ص۲۸۰.</ref>

 

[[ابوالفتوح رازی]] با استناد به [[حدیث|حدیثی]] از [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر اسلام]] معتقد است پنج نفر در دوران شیرخوارگی سخن گفته‌اند: [[عیسی بن مریم]]، طفلی که به پاکی [[یوسف (پیامبر)|یوسف]] و گناه [[زلیخا]] گواهی داد، فرزند آرایشگر دختر [[فرعون]]، [[ولد الزنا|زنازاده‌ای]] که به جریح، راهب مسیحی نسبت دادند و فرزند زنی که توسط [[اصحاب اخدود]] سوزانده‌ شد.<ref>رازی، روض الجنان و روح الجنان في تفسير القرآن، ۱۴۰۸ق، ج‏۱۳، ص۷۸.</ref>