شفاعت: تفاوت میان نسخه‌ها

[[ابن‌تیمیه حرانی|ابن‌تیمیه]] و به پیروی از وی، برخی از [[وهابیت|وهابیون]]، طلب شفاعت از [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] و سایر شفیعان پس از وفات یا در غیاب آنان و به‌طور کلی طلب شفاعت از غیر خداوند را [[بدعت|بدعت]] و کاری شرک‌آمیز تلقی کرده‌اند.<ref>برای نمونه نگاه کنید به ابن‌تیمیه، مجموع الفتاوی، ۱۴۱۶ق، ج۱، ص۱۵۹؛ ابن‌عبدالوهاب، الرسائل الشخصیة، جامعة الإمام محمد بن سعود، ص۱۵۴؛ منجد، موقع الإسلام سؤال و جواب، ۱۴۳۰ق، ج۱، ص۹۳۸.</ref> ابن‌تیمیه گفته است که هیچ‌یک از [[صحابه]]، پس از [[رحلت پیامبر(ص)|وفات پیامبر(ص)]] از وی طلب شفاعت نکرده‌اند و هیچ‌کدام از [[مذاهب چهارگانه اهل سنت|فقهای چهارگانه]] به [[مستحب|استحباب]] یا [[واجب|وجوب]] آن [[فتوا]] نداده‌اند و لذا این کار، عملی بدون دلیل و مخالفت با مشی صحابه و فقیهان است.<ref>ابن‌تیمیه، مجموع الفتاوی، ۱۴۱۶ق، ج۱، ص۱۶۱-۱۶۲.</ref> عبدالعزیز بن باز (مفتی وهابی اهل عربستان) در پاسخ به استفتائی گفته است که شفاعت، مِلک خداوند است و پیامبر(ص) و سایر شفیعان پس از وفاتشان نمی‌توانند در این ملک تصرف کنند و لذا طلب شفاعت از کسی که وفات کرده و قادر بر انجام کاری نیست، شرک است و جایز نیست.<ref>منجد، موقع الإسلام سؤال و جواب، ۱۴۳۰ق، ج۱، ص۹۳۸.</ref>

[[سیدعلی حسینی میلانی|سیدعلی میلانی]]، کلام‌پژوه شیعه، به روایتی از منابع اهل سنت استناد کرده و گفته است که صحابه در برخی موقعیت‌ها، از پیامبر(ص) پس از رحلت وی، طلب شفاعت می‌کرده‌اند.<ref>حسینی میلانی، الرد علی ابن‌تیمیة فی الشفاعة و الزیارة و الاستغاثة، ۱۴۳۵ق، ص۶۵-۶۶.</ref> برپایه این روایت، در دوره خلافت [[عمر بن خطاب]]، قحطی پیش آمد و [[بلال بن حارث]]، از [[صحابه|صحابه پیامبر(ص)]]، به زیارت قبر وی رفت و به او متوسل شد که از خداوند طلب باران کند تا به‌واسطه آن، امت از قحطی نجات یابند.<ref>برای نمونه نگاه کنید به عسقلانی، فتح الباری، ۱۳۷۹ق، ج۲، ص۴۹۵.</ref>