|
|
| خط ۱: |
خط ۱: |
| '''غُلُوّ''' از حد گذشتن و بیرون رفتن از اعتدال در دین و زیاده‌روی در حق [[پیامبران]] و [[امامان شیعه|امامان]] است. غلو یک جریان فکریِ انحرافی در ادیان است که گفته می‌شود در طول تاریخ بشر همیشه وجود داشته است و مصادیق گوناگونی دارد. غلو در الوهیت، غلو در [[نبوت]] و [[امامت]] و غلو در اوصاف و فضایلی که به پیامبران و امامان نسبت می‌دهند را از مصادیق عمده غلو برشمرده‌اند. خدا دانستن یکی از پیامبران یا امامان و یا شریک دانستن آنان با خداوند در امور جهان و یا اعتقاد به این که کسی فرزند خداوند است را از موارد غلو در الوهیت دانسته‌اند. | | '''غُلُوّ''' بیرون رفتن از اعتدال در دین و زیاده‌روی در حق [[پیامبران]] و [[امامان شیعه|امامان]] است. غلو را جریانی انحرافی در ادیان می‌دانند و می‌گویند در تاریخ بشر، همواره وجود داشته است. برخی از مصادیق غلو را چنین برشمرده‌اند: اعتقاد به خدا بودن یک پیامبر یا امام، کسی را فرزند خدا دانستن، اعتقاد به نبوت امام علی یا امامان شیعه و اعتقاد به [[مهدویت]] افرادی غیر از [[امام مهدی عجل الله تعالی فرجه|مهدی موعود]]. |
|
| |
|
| اعتقاد به شریک بودن کسی با [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] در امر نبوت، اعتقاد به نبوت [[امام علی علیه‌السلام|امام علی(ع)]] یا یکی از امامان شیعه، باور به این که کسی غیر از پیامبر و امامان معصوم، پیامبر یا امام باشد و اعتقاد به [[مهدویت]] افرادی غیر از [[امام مهدی عجل الله تعالی فرجه|مهدی موعود]] را نمونه‌هایی از غلو در نبوت و امامت برشمرده‌اند. نسبت دادن برخی فضایل و اوصاف به امامان شیعه را نیز غلوآمیز دانسته‌اند. [[شیخ صدوق]] اعتقاد به این که پیامبر هیچ‌وقت دچار سهو نمی‌شود را باوری غلوآمیز دانسته است. [[شیخ مفید]] با غلوآمیز بودن این باور، مخالف بوده و باور به [[علم غیب|علم غیب امامان]] را غلوآمیز دانسته است. برخی نیز علم غیب مطلق امامان، بدون تعلیم الهی را غلوآمیز دانسته‌اند. باورهای غلوآمیز درباره [[خلفای سه‌گانه|خلفا]]، برخی عالمان و کتاب‌ها، تأویل‌های غلوآمیز از [[قرآن]]، باور به حذف فضایل امامان از قرآن را از دیگر مصادیق غلو در دین به حساب آورده‌اند.
| | اهداف و انگیزه‌های سیاسی، عقب‌ماندگی فکری، دوست‌داشتن افراطی، تعصبات کورکورانه و وجود عوامل نفوذی بین مسلمانان برای ایجاد انحراف فکری را از جمله عوامل ایجاد باورهای غلوآمیز در میان مسلمانان دانسته‌اند. [[امامان شیعه|امامان شیعه(ع)]] ضمن مردود دانستن عقاید غالیان با استدلال و برهان، با بیان علل و پیامدهای غلو و نیز توطئه‌های غالیان، شیعیان را به دوری از آنان توصیه می‌کردند. عالمان شیعه نیز به پیروی از امامان، به مبارزه با غالیان و عقاید غلوآمیز می‌پرداختند. |
|
| |
|
| اهداف و انگیزه‌های سیاسی، عقب‌ماندگی فکری، دوست‌داشتن مُفرِط، تعصبات کورکورانه و وجود عوامل نفوذی در بین مسلمانان برای ایجاد انحراف فکری را از جمله عوامل ایجاد باورهای غلوآمیز در میان مسلمانان دانسته‌اند. [[امامان شیعه|امامان شیعه(ع)]] ضمن مردود دانستن عقاید غالیان با استدلال و برهان، با بیان علل و پیامدهای غلو و نیز توطئه‌های غالیان، شیعیان را به دوری گزیدن از آنان توصیه می‌کردند. عالمان شیعه نیز به پیروی از امامان به مبارزه با غالیان و عقاید غلوآمیز پرداختند.
| | از غلو در [[کلام اسلامی|علم کلام]]، [[علم رجال]] و فرقه‌شناسی بحث شده است. [[مجتهد|فقها]] نیز درباره غلو و احکام کسانی که باورهای غلوآمیز دارند بحث کرده‌اند. به [[فتوا|فتوای]] آنان، هر باور غلوآمیزی که منجر به انکار یکی از [[ضروری دین|ضروریات دین]] شود، در حکم [[کفر]] است و باورمندان به آن کافرند و احکام کافر بر آن‌ها مترتب می‌شود. |
| | |
| از غلو در [[کلام اسلامی|علم کلام]]، [[علم رجال]] و فرقه‌شناسی بحث شده است. [[مجتهد|فقها]] نیز درباره غلو و احکام کسانی که باورهای غلوآمیز دارند بحث کرده‌اند. از نظر آنان هر باور غلوآمیزی که منجر به انکار یکی از [[ضروری دین|ضروریات دین]] شود، در حکم [[کفر]] است و باورمندان به آن کافر محسوب شده و احکام کافر بر آن‌ها مترتب می‌شود. | |
|
| |
|
| ==مفهوم‌شناسی و جایگاه== | | ==مفهوم‌شناسی و جایگاه== |
