گریه بر حسین(ع): تفاوت میان نسخه‌ها

از [[امام صادق علیه‌السلام|امام صادق(ع)]] نقل شده که [[امام سجاد علیه‌السلام|علی بن حسین(ع)]] بیست سال بر مصیبت پدرش گریست و هروقت غذایی جلوی او می‌گذاشتند، گریه می‌کرد.<ref>ابن‌شهرآشوب، مناقب آل أبی‌طالب، ۱۳۷۸ش، ج۴، ص۱۶۵.</ref> در برخی روایات آمده است که [[فرشته|فرشتگان]]، [[پیامبران]]، زمین و آسمان، حیوانات صحرا و دریا هم بر عزای حسین(ع) گریسته‌اند.<ref>مجلسی، بحار الانوار، ۱۴۰۳ق، ج۴۵، ص۲۱۸ و ۲۲۰.</ref>

همچنین گریستن در سوگ [[امام حسین علیه‌السلام|امام حسین]] و [[شهدای کربلا]] را تجدید [[بیعت]] با [[واقعه کربلا|عاشورا]] و فرهنگ [[شهادت]] و تغذیه فکری و روحی به وسیلهٔ این مکتب دانسته و گفته‌اند این گریه نشانه پیوند قلبی با [[اهل‌بیت(ع)]] و نوعی قرارداد مودّت با امام حسین(ع) است.<ref>محدّثی، فرهنگ عاشورا، ۱۴۱۷ق، ص۳۸۲.</ref> [[سید روح‌الله موسوی خمینی|امام خمینی]] گریه و [[سوگواری|عزاداری]] برای امام حسین را موجب حفظ [[اسلام]] معرفی کرده است.<ref>خمینی، صحیفه امام‏، ۱۳۸۹ش‏، ج۸، ص۵۲۷ و ۵۲۹.</ref>

==گریاندن و تباکی==

امامان شیعه علاوه بر گریستن در عزای امام حسین(ع)، به گریاندن و تباکی (حالت گریه گرفتن) نیز سفارش کرده و دارای پاداش معرفی کرده‌اند. [[شیخ صدوق]] از [[امام رضا علیه‌السلام|امام رضا(ع)]] نقل می‌کند: «هرکس یاد مصیبت ما [اهل‌بیت] کند و بگرید و بگریاند، در روزی که چشم‌ها می‌گریند [روز قیامت] چشمش گریان نیست.»<ref>شیخ صدوق، الامالی، ۱۳۷۶ق، ص۷۳.</ref> همچنین از [[امام محمد باقر علیه‌السلام|امام باقر]] و [[امام صادق علیه‌السلام|امام صادق]] نقل شده است: «هرکس [در سوگ حسین(ع)] بگرید یا دیگری را، هرچند یک نفر بگریاند، ما بهشت را برای او تضمین می‌کنیم و هرکس هم که گریه‌اش نیاید، امّا حالت سوگواران را بر خود گیرد، همین پاداش را خواهد داشت.»<ref> ابن‌نما، مثیر الأحزان، ۱۴۰۶ق، ص۱۴.</ref><br>به گفته [[شیخ عباس قمی]] از محدثان قرن چهارده قمری، مراد از تباکی [[ریا]] نیست؛ چراکه گریه بر امام حسین(ع) [[عبادت]] است و ریا در عبادات جایز نیست.<ref>قمی، منتهی الآمال، ۱۳۷۹ش، ج۲، ص۱۰۶۰.</ref> تباکی، تشبّه به گریه‌کنندگان به‌منظور همراهی با آنهاست،<ref>[https://www.karbobala.com/articles/info/2105 «مبانی قرآنی گریه برای امام حسین(ع)»]، پایگاه تخصصی امام حسین.</ref> در حالی که ریا را تظاهر به نیکی برای نشان دادن خود به دیگران می‌دانند.<ref> قاموس قرآن، ۱۳۷۱ش، ج۳، ص۳۰.</ref>