آیه ۱۶۹ سوره آل‌عمران: تفاوت میان نسخه‌ها

'''آیه ۱۶۹ سوره آل‌عمران''' از [[سوره‌های مکی و مدنی|آیات مدنی]] است که نزول آن را پس از [[غزوه احد|جنگ اُحد]] دانسته‌اند. بر اساس این آیه [[شهادت|شهیدان]] در جهانی دیگر به زندگی خود ادامه داده و از نعمت‌های [[خدا]] بهره می‌برند. هر چند مطابق [[اسباب نزول|شأن نزول]] آیه، مصداق آن‌ شهدای احد شمرده شده، ولی با توجه به مضمون عامش، آن را شامل همهٔ شهدا می‌دانند، بلکه برخی معتقدند آیه شامل هر کس که در راه خدا کشته شده می‌شود، گرچه احکام شهید بر او جاری نگردد.<br>

مفسران قرآن مراد از حیات پس از [[مرگ]] برای شهدا را همان [[برزخ|زندگی برزخی]] معرفی نموده‌اند. به گفته آنها هر چند درک جهان برزخ برای دیگران نیز هست، ولی از آنجا که شهیدان زندگی ویژه‌ای در آنجا دارند، تنها نام آنها برده شده است.   

آیه ۱۶۹ [[سوره آل‌عمران|سوره آل‌عمران]] از [[سوره‌های مکی و مدنی|آیات مدنی]] است<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۸۲ش، ج۲، ۶۹۳.</ref> و نزول آن را پس از [[غزوه احد|جنگ اُحد]] دانسته‌اند.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۳، ص۱۶۸.</ref> [[خدا]] پس از آنکه در [[آیه]] قبل به سرزنش [[منافق|منافقان]] نسبت به شهدای جنگ احد اشاره نمود، در این آیه گوشزد می‌کند، گمان نکنید کسانی که در راه خدا کشته شدند دیگر حیاتی ندارند، بلکه آنها در جهانی دیگر به زندگی خود ادامه داده و از نعمت‌های خداوند بهره می‌برند.<ref>فیض الاسلام، ترجمه و تفسیر قرآن، ۱۳۷۸ش، ج۱، ص۱۴۸ و ۱۴۹.</ref><br>

در [[تفسیر علی بن ابراهیم قمی (کتاب)|تفسیر قمی]] حدیثی درباره این آیه و آیه بعدی (فَرِحینَ بِما آتاهُم الله مِن فَضلِه) از [[امام صادق علیه‌السلام|امام صادق(ع)]] نقل شده است، که حضرت [[امامیه|شیعیان]] را از مصادیق این آیه معرفی نمودند که وقتی وارد [[بهشت]] شده و با کرامت الهی روبرو می‌شوند، برادران ایمانی خود را بشارت می‌دهند.<ref>قمی، تفسیر القمی، ۱۴۰۴ق، ج۱، ص۱۲۷.</ref><br>

[[سید عبدالحسین طیب]] (م [[سال ۱۳۷۰ هجری شمسی|۱۳۷۰ش]]) از علمای شیعه نیز معتقد است، آیه عام است و جمیع شهدا را در بر می‌گیرد، بلکه هر که در راه خدا کشته شود و لو احکام شهید بر او جاری نگردد؛ مثل [[امامان شیعه|ائمه هدی]] و بسیاری از اصحاب آنها و بسیاری از علما و مؤمنینی که برای دین کشته شدند را نیز شامل می‌شود؛ زیرا در آیه لفظ شهید ندارند، بلکه گفته است «مقتول فِی سَبِیلِ اللَّهِ» (کشتهٔ راه خدا).<ref>طیب، اطیب البیان، ۱۳۷۸ش، ج۳، ص۴۲۵.</ref>