آیه ۲۰۴ سوره اعراف: تفاوت میان نسخه‌ها

شیخ طوسی ([[سال ۳۸۵ هجری قمری|۳۸۵]]-[[سال ۴۶۰ هجری قمری|۴۶۰ق]]) نیز در [[تهذیب الاحکام (کتاب)|کتاب تهذیب]] روایتی از امام صادق(ع) ذکر کرد که حضرت به‌واسطه این آیه، مأموم در نماز را از خواندن قرآن، نهی و او را امر به سکوت و شنیدن می‌کند.<ref>طوسی، تهذيب الأحكام، ۱۳۶۵ش، ج۳، ص۳۳.</ref> [[محسن قرائتی]] (متولد [[سال ۱۳۲۴ هجری شمسی|۱۳۲۴ش]]) از مفسران شیعه، در ذیل تفسیر این آیه، روایتی از [[امام علی علیه‌السلام|امام علی(ع)]] بیان کرده که امام به‌دلیل خواندن قرآن توسط [[منافق|فرد منافق]] در وسط نماز، سکوت کرد تا خواندن قرآن توسط آن فرد تمام شود؛ سپس حضرت نماز را ادامه داد.<ref>قرائتی،‌ تفسیر نور، ۱۳۸۸ش، ج۳، ص۲۵۶.</ref>  

اِنصات بنابر دیدگاه شیخ طبرسی و علامه طباطبائی به معنای سکوت همراه با شنیدن<ref>شیخ طبرسی، مجمع البیان، ۱۴۱۵ق، ج۴، ص۴۱۸؛ طباطبایی، المیزان، ۱۳۵۰-۱۳۵۳ق، ج۸، ص۳۸۲.</ref> و قرائتی آن را به معنای ساکت شدن برای گوش دادن معنا کرده است.<ref>قرائتی،‌ تفسیر نور، ۱۳۸۸ش، ج۳، ص۲۵۶.</ref> گرچه از نظر علامه طباطبائی، بعضی آن را به‌معنای استماع با سکوت نیز ذکر کرده‌اند که دراین‌صورت معنا این می‌شود که گوش فرا دهید و ساکت شوید.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۵۰-۱۳۵۳ق، ج۸، ص۳۸۲.</ref> ازنظر ابوالفتوح رازی، انصات به معنای گوش بازکردن، نگاه داشتن و محافظت کردن است.<ref>ابو‌الفتوح رازی، روض الجنان، ۱۳۶۶-۱۳۷۸ش، ج۹، ص۵۲.</ref> فخررازی از علمای اهل‌سنت، انصات را به معنای سکوت و استماع ذکر کرده است.<ref>فخر رازی، التفسیر الکبیر، ۱۴۲۰ق، ج۱۵، ص۴۳۹.</ref>

== پانویس ==