بلوغ: تفاوت میان نسخهها
←اقسام بلوغ در قرآن
خط ۱۷: | خط ۱۷: | ||
بیشتر [[:رده:مفسران|مفسران]] مراد از بلوغ نکاح را رسیدن کودک به سنی میدانند که در آن توانایی [[ازدواج]] پیدا میکنند، اما برخی مراد از آن را [[احتلام]] دانستهاند.<ref> طباطبائی؛طبرسی؛ زمخشری، ذیل نساء: ۶ </ref> همچنین مفهوم «بلوغ حُلُم»، به اتفاق مفسران، رسیدن به اوان بلوغ جنسی است.<ref> همان منابع، ذیل نور: ۵۸ ـ۵۹ </ref> بیشتر مفسران مراد از بلوغ اَشُدّ را رسیدن به سنی دانستهاند که در آن قوای جسمی و عقلی به رشد و شکوفایی میرسد.<ref> همان منابع، ذیل همان آیات؛ نیز دربارۀ این سه اصطلاح سبحانی، ص۷ـ۱۴ </ref>؛ | بیشتر [[:رده:مفسران|مفسران]] مراد از بلوغ نکاح را رسیدن کودک به سنی میدانند که در آن توانایی [[ازدواج]] پیدا میکنند، اما برخی مراد از آن را [[احتلام]] دانستهاند.<ref> طباطبائی؛طبرسی؛ زمخشری، ذیل نساء: ۶ </ref> همچنین مفهوم «بلوغ حُلُم»، به اتفاق مفسران، رسیدن به اوان بلوغ جنسی است.<ref> همان منابع، ذیل نور: ۵۸ ـ۵۹ </ref> بیشتر مفسران مراد از بلوغ اَشُدّ را رسیدن به سنی دانستهاند که در آن قوای جسمی و عقلی به رشد و شکوفایی میرسد.<ref> همان منابع، ذیل همان آیات؛ نیز دربارۀ این سه اصطلاح سبحانی، ص۷ـ۱۴ </ref>؛ | ||
در برخی آیات قرآن [[آیه ۱۵ سوره احقاف]] سن ۴۰ سالگی در کنار بلوغ اشد ذکر شده است. «حَتَّىٰ إِذَا بَلَغَ أَشُدَّهُ وَبَلَغَ أَرْبَعِينَ سَنَةً» «تا آنگاه كه به رشد كامل خود برسد و به چهل سال برسد»، و | در برخی آیات قرآن مانند [[آیه ۱۵ سوره احقاف]] سن ۴۰ سالگی در کنار بلوغ اشد ذکر شده است. «حَتَّىٰ إِذَا بَلَغَ أَشُدَّهُ وَبَلَغَ أَرْبَعِينَ سَنَةً» «تا آنگاه كه به رشد كامل خود برسد و به چهل سال برسد»، و | ||
در برخی [[حدیث|احادیث]]، از هرسه بلوغ تعبیر به [[احتلام]] شده است.<ref> مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، و ج ۱۰۰، ص۱۶۱ـ ۱۶۵؛ حر عاملی،وسايل الشیعه، الناشر | در برخی [[حدیث|احادیث]]، از هرسه بلوغ تعبیر به [[احتلام]] شده است.<ref> مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، و ج ۱۰۰، ص۱۶۱ـ ۱۶۵؛ حر عاملی،وسايل الشیعه، الناشر | ||
مؤسسة آل البيت عليهم السلام لإحياء التراث ـ قم، ج ۱، ص۴۲، ج ۱۸، ص۴۰۹، ۴۱۲؛ بروجردی، جامع احادیث الشیعه، ۱۴۱۵ق، ج ۱، ص۳۵۰ـ ۳۵۵ </ref> | مؤسسة آل البيت عليهم السلام لإحياء التراث ـ قم، ج ۱، ص۴۲، ج ۱۸، ص۴۰۹، ۴۱۲؛ بروجردی، جامع احادیث الشیعه، ۱۴۱۵ق، ج ۱، ص۳۵۰ـ ۳۵۵ </ref> |