Automoderated users، confirmed، protected، templateeditor
۵٬۸۶۰
ویرایش
(←چاپها: اصلاح نویسههای عربی) |
|||
خط ۳۸: | خط ۳۸: | ||
==اهمیت و جایگاه== | ==اهمیت و جایگاه== | ||
کتاب الغیبه را از بهترین کتابهایی دانستهاند که درباره [[امام زمان(ع)]] و دفع شبهات [[غیبت کبری]] نگاشته شده است.<ref>تهرانی میانجی و ناصح نهاوندی، «مقدمه»، در کتاب الغیبة، تألیف شیخ طوسی، ۱۴۱۱ق، ص۹.</ref> [[آقا بزرگ تهرانی]] این کتاب را متضمن قویترین حجتها و براهین عقلی و نقلی بر وجود امام زمان و علت غیبت آن حضرت و [[علائم ظهور]] در [[آخر الزمان]] معرفی کرده | کتاب الغیبه را از بهترین کتابهایی دانستهاند که درباره [[امام زمان(ع)]] و دفع شبهات [[غیبت کبری]] نگاشته شده است.<ref>تهرانی میانجی و ناصح نهاوندی، «مقدمه»، در کتاب الغیبة، تألیف شیخ طوسی، ۱۴۱۱ق، ص۹.</ref> [[آقا بزرگ تهرانی]] این کتاب را متضمن قویترین حجتها و براهین عقلی و نقلی بر وجود امام زمان و علت غیبت آن حضرت و [[علائم ظهور]] در [[آخر الزمان]] معرفی کرده<ref>تهرانی، «مقدمه»، در کتاب الغیبة، تألیف شیخ طوسی، ۱۴۱۱ق، ص۲۴.</ref> و معتقد است که شیخ طوسی این کتاب را در سال [[سال ۴۴۷ هجری قمری|۴۴۷ق]] تألیف نموده است.<ref>تهرانی، الذریعة الی التصانیف الشیعة، ۱۴۰۳ق، ج۱۶، ص۷۹.</ref> این کتاب از زمان نگارش تا اکنون مورد توجه عالمان شیعه و محققان قرار گرفته و در نگارشهای خود بسیار به آن استناد کردهاند.<ref>سلیمیان، فرهنگنامه مهدویت، ۱۳۸۸ش، ص۳۵۷.</ref> | ||
===انگیزه تألیف=== | ===انگیزه تألیف=== | ||
مؤلف در مقدمه کتاب انگیزهاش از تألیف این کتاب را اجابت درخواست شیخ و استاد بزرگوارش بیان کرده که از او درخواست نموده بود تا کتابی در باب غیبت صاحب زمان(ع) املاء کند و در آن از سبب غیبت آن حضرت و علت طولانی شدن آن، با وجود نیاز شدید به حضور وی، و بررسی موانع ظهور آن حضرت، بحث شود و به شبهات مخالفان و طعنه بدخواهان، پاسخ داده شود.<ref>طوسی، الغیبة، ۱۴۱۱ق، ص۱.</ref> | مؤلف در مقدمه کتاب انگیزهاش از تألیف این کتاب را اجابت درخواست شیخ و استاد بزرگوارش بیان کرده که از او درخواست نموده بود تا کتابی در باب غیبت صاحب زمان(ع) املاء کند و در آن از سبب غیبت آن حضرت و علت طولانی شدن آن، با وجود نیاز شدید به حضور وی، و بررسی موانع ظهور آن حضرت، بحث شود و به شبهات مخالفان و طعنه بدخواهان، پاسخ داده شود.<ref>طوسی، الغیبة، ۱۴۱۱ق، ص۱.</ref> |