آیه جلد: تفاوت میان نسخه‌ها

'''آیه جَلْد''' یا '''آیه زِنا''' به دومین [[آیه]] از [[سوره نور]] گفته می‌شود که در آن مجازات فرد [[زنا|زناکار]] بیان شده است.

در این آیه مجازات زناکار، صد ضربه شلاق تعیین و از دلسوزی در [[اقامه حدود|اقامه حد]] بر زناکاران نهی شده است. طبق این آیه مجازات زناکار باید در حضور گروهی از [[ایمان|مومنین]] انجام گیرد.

این مجازات برای زناکارانی است که [[احصان|محصن]] و [[برده]] نباشند. به عقیده برخی از مفسرین این آیه، [[آیه جزای فحشا|آیه ۱۵ سوره نساء]] در مورد زنان زناکار را [[ناسخ و منسوخ|نسخ]] کرده است.

# این آیه در مورد زن و مرد [[احصان|غیر محصنِ]] حُر(آزاد) بوده و اگر فرد زناکار، [[کنیز]] یا [[غلام|عبد]] باشد به قرینه [[آیه ۲۵ سوره نساء]]{{یاد|1=فَإِذَا أُحْصِنَّ فَإِنْ أَتَيْنَ بِفَاحِشَةٍ فَعَلَيْهِنَّ نِصْفُ مَا عَلَى الْمُحْصَنَاتِ مِنَ الْعَذَابِ؛ پس چون به ازدواج [شما] درآمدند، اگر مرتكب فحشا شدند، پس بر آنان نيمى از عذاب [=مجازات‌] زنان آزاد است.}} نصف این مقدار تازیانه می‌خورد.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۴۱۵ق، ج۷، ص۲۱۹.</ref>

# گفته شده دلیل تقدم زن زناکار بر مرد زناکار در این آیه این است که [[زنا]] برای زنان زشت‌تر است و شهوت در زن‌ها بیش‌تر بوده و غلبه‌ی شهوت بر زنان بیش‌تر است. همچنین زنا به دلیل حاملگی برای زنان آسیب‌زننده‌تر است.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۴۱۵ق، ج۷، ص۲۱۹.</ref>

# خطاب این آیه به [[امامان شیعه|ائمه]] و کسانی است که از جانب ائمه قرار داده شده‌اند؛ زیرا کسی غیر از امام و والیان او حق [[اقامه حدود]] ندارد.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۴۱۵ق، ج۷، ص۲۱۹.</ref>

همچنین به نقل [[سید محمدحسین طباطبائی|سیدمحمدحسین طباطبایی]]، از مفسران شیعه و نویسنده تفسیر المیزان، به عقیده بیشتر مفسران [[آیه جزای فحشا|آیه ۱۵ سوره نساء]]{{یاد|وَ اللاَّتی یأْتینَ الْفاحِشَةَ مِنْ نِسائِکمْ فَاسْتَشْهِدُوا عَلَیهِنَّ أَرْبَعَةً مِنْکمْ فَإِنْ شَهِدُوا فَأَمْسِکوهُنَّ فِی الْبُیوتِ حَتَّی یتَوَفَّاهُنَّ الْمَوْتُ أَوْ یجْعَلَ اللَّهُ لَهُنَّ سَبیلا؛ و از زنانِ شما، کسانی که مرتکب زنا می‌شوند، چهار تن از میان خود [مسلمانان] بر آنان گواه گیرید؛ پس اگر شهادت دادند، آنان [زنان] را در خانه‌ها نگاه دارید تا مرگشان فرا رسد یا خدا راهی برای آنان قرار دهد.(سوره نساء، آیه ۱۵)}} نیز  در مورد زنا است.<ref>طباطبایی، المیزان،۱۳۹۰ق، ج۴، ص۲۳۴.</ref> به عقیده او قسمت پایانی آیه بیانگر این است که این آیه [[ناسخ و منسوخ|نسخ]] خواهد شد و آیه جلد ناسخ آن است.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۴، ص۲۳۵.</ref>

آنگونه که در [[شرائع الاسلام فی مسائل الحلال و الحرام (کتاب)|کتاب شرائع الإسلام]] آمده است، مجازات صد ضربه شلاق در این آیه برای فرد زناکاری ثابت است که [[احصان|مُحصِن]] نباشد. اما اگر دارای این وصف بود، مجازاتش [[سنگسار|رجم]] است.<ref>محقق حلی، شرائع الإسلام، ج۴، ص۱۳۷.</ref>

[[علامه حلی]] در [[تحریر الاحکام الشرعیة علی مذهب الامامیة (کتاب)|کتاب تَحریر الاَحْکام]] بر این باور است که مرد زناکار را باید عُریان شلاق زد؛ اما از سر و صورت و فَرْجش در مقابل تازیانه محافظت می‌شود و به خاطر این بخش از آیه جلد(وَلَا تَأْخُذْكُمْ بِهِمَا رَأْفَةٌ فِي دِينِ اللَّهِ؛ در [کار] دین خدا نسبت به آن‌دو دلسوزی نکنید) باید ضربه‌های تازیانه شدید باشد.<ref>علامه حلی، تحریر الاحکام، ۱۴۲۰ق، ج۵، ص۳۱۹.</ref>

بنابر نظر [[شیخ طوسی|شیخِ طوسی]] با توجه به این قسمت از آیه جلد(وَ لْيَشْهَدْ عَذٰابَهُمٰا طٰائِفَةٌ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ؛ پس باید گروهی از مومنین در مجازات آنها حضور یابند) وقتی والی می‌خواهد بر زناکار حد جاری کند باید مردم را آگاه کند که حضور یابند و در حضور مردم حد را جاری کند؛ تا مردم از ارتکاب چنین عملی بازداشته شوند.<ref>شیخ طوسی، النهایه، ۱۴۰۰ق، ص۷۰۱.</ref> شایسته است کسانی که در صحنه مجازات حاضر می‌شوند از مردمان نیکوکار باشند.<ref>شیخ طوسی، النهایه، ۱۴۰۰ق، ص۷۰۱.</ref>