آیه ابتلای ابراهیم: تفاوت میان نسخه‌ها

'''آیه ابتلای ابراهیم(ع)''' ([[بقره]]: ۱۲۴) به نصب [[حضرت ابراهیم(ع)]] از جانب [[خداوند]] به مقام [[امامت]]، پس از چندین بار [[امتحان]] اشاره دارد. عالمان [[شیعه]] این [[آیه]] را از دلایل قرآنیِ الهی‌بودن نصب [[امام]] و لزوم [[عصمت|معصوم بودن]] امام می‌دانند.

متکلمان و مفسران شیعه و [[سنی]] مباحث بسیاری درباره این آیه مطرح کرده‌اند. برخی گفته‌اند منظور از «کلمات» که طبق آیه، [[ابراهیم (ع)]] آنها را تمام کرد، خواب ابراهیم در خصوص [[ذبح اسماعیل|قربانی‌کردن اسماعیل]] است. شماری آن را آزمودن ابراهیم با همه تکالیف عقلی و شرعی دانسته‌اند. به‌باور [[علامه طباطبایی]] منظور از کلمات، عهدهای ابراهیم با خدا و [[آزمایش‌های الهی]] درباره او است.

تفسیرهای مفسران از واژه [[امامت]] هم از این قرار است: رهبری سیاسی، ولایت باطنی، امامت جهانی و [[نبوت]].