احکام اولیه: تفاوت میان نسخه‌ها

از نمونه‌های احکام اولیه در [[قرآن]]، حکم به وجوب [[روزه]] [[ماه رمضان]] در [[آیه]] ۱۸۵ [[سوره بقره]]{{یادداشت|«فَمَن شَهِدَ مِنکمُ الشَّهْرَ فَلْیصُمْهُ». یعنی: پس هر کس از شما این ماه را درک کند باید آن را روزه بدارد.}} و یا حکم وجوب [[وضو]] برای [[نماز]] در [[آیه وضو|آیه ششم سوره مائده]] است.{{یادداشت|«یا أَیهَا الَّذِینَ آمَنُوا إِذَا قُمْتُمْ إِلَی الصَّلَاةِ فَاغْسِلُوا وُجُوهَکمْ وَأَیدِیکمْ إِلَی الْمَرَافِقِ وَامْسَحُوا بِرُءُوسِکمْ وَأَرْجُلَکمْ إِلَی الْکعْبَینِ». یعنی:‌ای کسانی که ایمان آورده‌اید، چون به [عزم‌] نماز برخیزید، صورت و دستهایتان را تا آرنج بشویید؛ و سر و پاهای خودتان را تا برآمدگی پیشین [هر دو پا] مسح کنید.}} در این موارد حکم اولی، وجوب [[روزه]] در ماه رمضان و وجوب [[وضو]] برای [[نماز]] است که اگر این‌ها ممکن نبود، نوبت به [[احکام ثانویه|حکم ثانوی]] می‌رسد.<ref>حق‌پناه، «حکم اولی و ثانوی در قرآن معیار و نمونه ها»، ص۱۱۲.</ref>