شریح بن هانی حارثی

مقاله متوسط
عدم رعایت شیوه‌نامه ارجاع
از ویکی شیعه
(تغییرمسیر از شریح بن هانی)
شریح بن هانی حارثی
مشخصات فردی
نام کاملابوالمقدام شریح بن هانی حارثی مذحجی کوفی
خویشاوندانهانی بن یزید حارثی
وفات۷۸ق ، سیستان
مشخصات دینی
از یارانامام علی(ع)
فعالیت‌هااز فرماندهان امام علی(ع) در جنگ جمل، صفین و نهروان


شُرَیْح بْن هانی حارثی مَذْحَجی کوفی (درگذشت ۷۸ق)، از فرماندهان امام علی(ع) در جنگ‌های جمل، صفین و نهروان است. امام علی نامه‌ای به او نوشته است. او در منابع رجالی توثیق شده است.

پدرش، هانی بن یزید حارثی از صحابه پیامبر(ص) بود که پیامبر به اعتبار نام فرزندش او را ابوالشریح خواند و برای شریح دعا کرد.[۱] برخی، شریح را نیز در شمار صحابه آورده‌اند[۲] به گفتۀ او زمان پیامبر را درک کرده اما به دیدار آن حضرت نرسیده است.[۳] ابن‌سعد او را در شمار تابعین کوفه ذکر کرده است[۴] او در سال ۷۸ق در نبرد سیستان کشته شد.[۵] به گزارش ابن‌حجر او ۱۱۰ سال عمر کرد.[۶]

شریح، از فرماندهان حضرت علی(ع) در جنگ‌های جمل، صفین و نهروان بود.[۷] نامه‌ای از حضرت علی(ع) خطاب به او در منابع آمده است.[۸] در این نامه، امام او را به تقوای الهی توصیه می‌کند و نسبت به فریب‌کاری دنیا و هوای نفس هشدار می‌دهد.[۹] مکارم شیرازی علت این توصیه‌ها را شیطنت‌های معاویه در مکر و حیله و فریفتن بزرگان لشکر حضرت و یا به دلیل اختلاف شریح با یکی دیگر از فرماندهان لشکر به نام زیاد بن نضر می‌داند.[۱۰]

نامه امام علی(ع) شریح بن هانی

در هر صبح و شام تقواى الهى را پيشه كن. از دنياى فريبنده بر خويشتن خائف باش و در هيچ حال از آن ايمن مشو. بدان كه اگر خويشتن را از بسيارى از امورى كه آن را دوست مى‌دارى به علت ترس از ناراحتى‌هاى ناشى از آن باز ندارى، هواوهوس‌ها تو را به سوى زيان‌هاى فراوانى خواهد كشاند، بنابراين در مقابل نفس سركش، مانع و رادع و به هنگام خشم و غضب بر نفس خويش مسلّط و غالب باش و ريشه‌هاى هواوهوس را قطع كن.

مکارم شیرازی، پیام امام امیرالمؤمنین(ع)، ۱۳۸۶ش، ج۱۱، ص۱۸۳.

او در ماجرای حکمیت به ابوموسی اشعری هشدارهایی داد.[۱۱] پس از حکمیت نیز، با عمرو بن عاص به دلیل اینکه ابوموسی اشعری را فریب داده بود درگیر شد و او را تازیانه زد.[۱۲]

نام او در شمار شاهدان علیه حجر بن عدی آمده است اما به گزارش تاریخ طبری، شریح شهادت را انکار می‌کرد و در نامه‌ای به معاویه، آن را ساخته زیاد بن ابیه دانست.[۱۳]

شریح، از پدرش، حضرت علی(ع)، عایشه، سعد بن ابی‌وقاص، عمر بن خطاب[۱۴] و دیگران[۱۵] روایت کرده است. راویانی از جمله فرزندانش مقدام و محمد از او روایت کرده‌اند.[۱۶] به گفته ابن‌حجر، نسایی و ابن‌معین او را ثقه دانسته‌اند و ابن‌حبان او را در شمار ثقات آورده است.[۱۷]

پانویس

  1. ابن‌حجر، الاصابة، ۱۴۱۵ق، ج۳، ص۳۰۸.
  2. ابن‌اثیر، اسدالغابه، ج۲، ص۶۲۸؛ ابن‌حجر، الاصابة، ۱۴۱۵ق، ج۳، ص۳۰۷-۳۰۸.
  3. نگاه کنید به ابن‌حجر، الاصابة، ۱۴۱۵ق، ج۳، ص۳۰۸.
  4. ابن‌سعد، الطبقات الکبری، ۱۴۱۰ق، ج۶، ص۱۸۰.
  5. ابن‌اثیر، اسدالغابه، ۱۴۱۵ق، ج۲، ص۶۲۸.
  6. ابن‌حجر، الاصابة، ۱۴۱۵ق، ج۳، ص۳۰۸.
  7. طبری، تاریخ الأمم و الملوک، ج۴، ص۵۶۵.
  8. ثقفی کوفی، الغارات، ص۴۴۲.
  9. مکارم شیرازی، پیام امام امیرالمؤمنین(ع)، ۱۳۸۶ش، ج۱۱، ص۱۸۲.
  10. مکارم شیرازی، پیام امام امیرالمؤمنین(ع)، ۱۳۸۶ش، ج۱۱، ص۱۸۲.
  11. ذهبی، تاریخ الاسلام، ج۵، ص۴۲۴.
  12. مسعودی، مروج الذهب، ج۱، ص۷۵۷.
  13. طبری، تاریخ الأمم و الملوک، ۱۳۸۷ق، ج۵، ص۲۷۰.
  14. ابن‌سعد، الطبقات الکبری، ۱۴۱۰ق، ج۶، ص۱۸۰.
  15. ابن‌حجر، الاصابة، ۱۴۱۵ق، ج۳، ص۳۰۸.
  16. ابن‌اثیر، اسدالغابه، ۱۴۱۵ق، ج۲، ص۶۲۸.
  17. ابن‌حجر، تهذیب التهذیب، ۱۳۲۵ق، ج۴، ص۳۳۰.

منابع

  • ابن‌اثیر، علی بن محمد، اسد الغابه فی معرفة الصحابه، تحقیق علی محمد معوض، عادل احمد عبدالموجود، درالکتب العلمیه، الطبعة الاولی، ۱۴۱۵ق/۱۹۹۴م.
  • ابن‌حجر عسقلانی، احمد بن علی، الإصابة فی تمییز الصحابة، تحقیق عادل احمد عبد الموجود و علی محمد معوض، بیروت، دارالکتب العلمیة، ط الأولی، ۱۴۱۵ق/۱۹۹۵م.
  • ابن‌حجر عسقلانی، احمد بن علی، تهذیب التهذیب، بیروت، دار صادر، ۱۳۲۵ق.
  • ابن‌سعد، محمد بن سعد، الطبقات الکبری، تحقیق محمد عبدالقادر عطا، بیروت، دارالکتب العلمیه، ۱۴۱۰ق.
  • ثقفی کوفی، ابراهیم بن محمد، الغارات و شرح حال اعلام آن، ترجمه عزیز الله عطاردی، انتشارات عطارد، ۱۳۷۳ش.
  • ذهبی، شمس‌الدین محمد بن احمد، تاریخ الاسلام و وفیات المشاهیر و الأعلام، تحقیق عمر عبدالسلام تدمری، بیروت، دارالکتاب العربی، ط الثانیة، ۱۴۱۳ق/۱۹۹۳م.
  • طبری، محمد بن جریر، تاریخ الأمم و الملوک، تحقیق محمد أبو الفضل ابراهیم، بیروت، دارالتراث، ط الثانیة، ۱۳۸۷ق/۱۹۶۷م.
  • مسعودی، مروج الذهب و معادن الجوهر، ترجمه ابو القاسم پاینده، تهران، انتشارات علمی و فرهنگی، چ پنجم، ۱۳۷۴ش.
  • مکارم شیرازی، ناصر، پیام امام امیرالمومنین(ع)، تهران، دارالکتب الاسلامیه، ۱۳۸۶ش.