سجیل

سِجِّیل، به معنای سنگ‌گِل، ویژگی سنگ‌هایی بود که خدا با آنها قوم لوط و اصحاب فیل را عذاب کرد.

سِجِّیل، سه بار در قرآن به کار رفته است. یکبار در سوره فیل و ماجرای اصحاب فیلو دو بار در داستان قوم لوط و در سوره های هود و حجر. سجیل به در لغت به معنای سنگ‌گِل آمده است. گفته شده اصل آن از فارسی وارد زبان عربی شده است. مفسران آن را به معنای سنگ‌گل دانسته‌اند، که خدا با آن قوم لوط و اصحاب فیل را عذاب کرده است. علامه طباطبایی نقل کرده، برخی سجیل را به معنای آتش و برخی دیگر اصل آن سجل را به معنای کتاب دانسته در این صورت منظور از آن در قرآن، سنگ‌هایی بوده که بر آنها چیزی نوشته بوده است. گفته شده بر هر سنگی که ابابیل به سوی سپاهیان ابرهه می‌انداختند، نام یکی از اصحاب فیل نوشته شده بود.

منابع

• ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، تصحیح: احمد فارس صاحب الجوائب، بیروت، دار الفکر للطباعة و النشر- دار صادر، ۱۴۱۴ق.
• ابوالفتوح رازی، حسین بن علی، روض الجنان و روح الجنان فی تفسیر القرآن، تحقیق: محمدجعفر یاحقی، محمدمهدی ناصح، مشهد، بنیاد پژوهش‌های اسلامی آستان قدس رضوی، ۱۴۰۸ق.
• طباطبایی، محمدحسین، المیزان فی تفسیر القرآن، قم، دفتر انتشارات اسلامی جامعه مدرسین حوزه علمیه قم، ۱۴۱۷ق.
• طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، مقدمه: محمدجواد بلاغی، تهران، انتشارات ناصر خسرو، ۱۳۷۲ش.