بحث:غفلت
لحن اصلا دانشنامه‌ای نیست. لحن گزارش‌گونه نیست. متن گویی برای ارشاد و هدایت نوشته شده است، در حالی که در دانشنامه باید به مخاطب گفته شود که این بحث در منابع شیعی چه شکلی دارند. به همین دلیل مثلا به اینکه درباره غفلت در کدام بخش از اخلاق یا ایمان بحث می‌شود اشاره نشده است، اما راه‌های درمان آن بیان شده است.
شناسه باید بازتابی از مدخل و مباحث مطرح در ان باشد. اما در اینجا فقط به تعریف اختصاص یافته است.
در مفهوم شناسی، مفهوم به درستی تبیین نشده است و در عوض اطلاعاتی آمده است که نباید در مفهوم شناسی بیایند، مثل اینکه در قرآن 35 مرتبه این کلمه به کار رفته است. و یا اینکه نشان‌های غفلت بیان شده است (که در ادامه نیز بخشی را به همین اختصاص داده است).
بخش مصادیق غفلت، آیا فقط این دو مورد مصادیق غفلت هستند. در ضمن چرا فقط به آنچه در قرآن آمده است اکتفا شده و در روایات مطرح نشده است. منبع دیگری که برای این بحث باید مشاهده شود، کتاب‌های اخلاقی در منابع شیعه است و باید گزارشی نیز از سخنان آنان ارائه شود. --محمد. حقا. (بحث) ۲ سپتامبر ۲۰۱۷، ساعت ۱۱:۲۷ (+0430)
@Madani:
- رویکرد دانشنامه‌ای مقاله ضعیف است. باید گزارشی و خلاصه نوشته شود.
- با رویکرد قرآنی نوشته شده در حالی که غفلت یک مفهوم اخلاقی هم هست از این جهت هم باید به آن نگاه کرد.
- از جهت منبع ضعیف است باید به منابع اصلی اخلاق آدرس داد.
- مطالب بخش‌ها با عناوین آنها هماهنگ نیست. مثلا در بحث مفهوم‌شناسی تعداد این واژه در قرآن آمده یا نشانه‌های غافل ذکر شده است.
- تکرار و زیاده‌نویسی در مدخل وجود دارد. مثلا نشانه‌های غافل با غفلت در دو بخش تکرار شده است
- اهمیت و جایگاه غفلت نیامده است. اینکه یکی از رذایل اخلاقی است یا اینکه قرآن آن را عامل بدبختی انسان معرفی می کند و...
- نسبت آن با نسیان و سهو چیست؟
- تمام گزاره‌های مدخل باید مستند شوند ادعاهای بی‌منبع در مدخل زیاد است.
- بخش راه‌های درمان، چیزی دست نویسنده نمی‌دهد باید در یک پاراگراف آنها را بیان کرد و گفت این راهها در قرآن و روایات آمده یا علمای بیان کرده اند شروع این بخش مناسب نیست توضیح می‌خواهد. همچنین بخش توضیحاتی دارد که لازم نیست بیایند.
- این سبک نگارش ویکیایی نیست که «مهم‌ترین عوامل ایجاد کننده غفلت در قرآن این موارد است» باید گفت در قرآن عواملی برای غفلت بیان شده است برخی از آنها عبارتند از:
- مطالب دیگری هم هست که باید حضوری عرض کرد.--Shamsoddin (بحث) ۲ سپتامبر ۲۰۱۷، ساعت ۱۲:۰۱ (+0430)
اشکالات ساختاری
بخش‌های مختلف مقاله دچار اشکال است؛ شناسه باید خلاصه‌ای از تمام متن باشد اما نیست، بخش مفهوم‌شناسی روشن نیست، شیوه‌نامه پانویس‌ها و منابع هم به درستی رعایت نشده است. در ادامه تلاش می‌کنم این اشکالات را توضیح بدهم:
- شناسه باید خلاصه متن باشد. گزاره‌های اصلی و محوری همه بخش‌های مقاله باید در شناسه مقاله ذکر شود. در حقیقت شناسه باید آخرین بخش مقاله باشد که نوشته می‌شود. نکته دیگر درباره شناسه اینکه نباید نکته‌ای در شناسه باشد که در متن نیست. شناسه، مقدمه متن نیست، خلاصه متن است.
- در بخش مفهوم‌شناسی، به جای آنکه مفهوم غفلت تعریف شود، یک تعریف لغوی ذکر شده و دست‌کم همان مفهوم‌شناسی ذکر شده در شناسه هم در این بخش نیامده است. اینکه غفلت در قرآن ۳۵ مرتبه ذکر شده، چه کمکی به مفهوم‌شناسی غفلت می‌کند؟ نشانه‌های انسان‌های غافل چه ربطی به مفهوم‌شناسی دارد؟
- جمله‌بندی‌ها ناقص و گاه گفتاری است؛ مثلا: «از نشانه‌های انسان‌های غافل: اشتباه کردن، پند نگرفتن از دنیا...». این جمله باید کامل نوشته شود. مثلا: «اشتباه کردن، پند نگرفتن از حوادث دنیا، هدر دادن اوقات، و همنشینی با فاسدان، برخی از نشانه‌های انسان غافل دانسته شده است.» این جمله علاوه بر آنکه گفتاری نوشته شده و جمله‌بندی درستی ندارد، به گونه‌ای بیان شده که گویی از کشفیات نویسنده است، نه بر اساس یک منبع. همه جمله‌ها و گزاره‌های مدخل، باید مبتنی بر یک منبع باشند و با همین رویکرد نوشته شوند. چه کسی اشتباه کردن را از نشانه‌های انسان غافل دانسته؟ بر اساس قرآن کریم؟ بر اساس روایات؟ بر چه اساسی؟
- عنوان بخش مصادیق غفلت، ظاهرا ارتباطی با متن آن ندارد و بیشتر نشانه‌های غفلت هستند. احتمالا بهتر باشد دو بخش مصادیق و نشانه‌های غفلت ادغام شود.
- خواننده مطلب احتمالا در بخش نشانه‌های غفلت، به دنبال آن است که بداند غفلت چه ظاهری دارد و چگونه شناخته می‌شود؛ در حالی که «فراموشی و سردرگمی در آینده خود» و همچنین «پند نگرفتن از حوادث دنیا»، پیامدهای غفلت هستند، نه نشانه‌های آن. از این نکته که بگذریم، در بخش‌هایی که موارد متعددی دارند، ترجیح این است که خلاصه مضمون بخش، در ابتدای آن ذکر شود. مثلا بهتر بود در ابتدای بخش نشانه‌های غفلت، چنین می‌نوشتیم: «در قرآن و روایات، نشانه‌هایی برای غفلت ذکر شده است؛ از جمله فراموشی و سردرگمی، پند نگرفتن از حوادث دنیا، هدر دادن اوقات و همچنین همنشینی با فاسدان و مفسدان.» در حقیقت جمله‌های ابتدایی هر بخش، باید خلاصه همان بخش باشد، مگر آنکه بخش مذکور خیلی کوتاه باشد.
- از نقل مستقیم بپرهیزید؛ مگر آنکه ضرورتی داشته باشد. مثلا در بخش عوامل غفلت، ترجمه متن احادیث و روایات ذکر شده که به هیچوجه ضرورتی ندارد. اگر مضمون روایت کمک می‌کند که عنوان هر مورد را بهتر بفهمیم، همان مضمون را توضیح بدهید. مثلا اینکه چطور یاد نعمت‌ها و نعمت‌دهنده، می‌تواند غفلت را درمان کند؟ نکته دیگر اینکه مثلا «یاد مرگ» چطور می‌تواند غفلت را درمان کند؟ در آیه‌ای که ذکر کرده‌اید، اشاره‌ای به این نکته شده است؟ یا در مقاله‌ای که به آن استناد شده؟
- در مطالبی که موارد مختلفی دارد، بعد از ذکر عنوان، دو نقطه (:) بگذارید، نه نقطه‌ویرگول (؛). توضیحات پس از آن هم با جمله‌بندی کامل باشد. مثلا در بخش راه‌های درمان غفلت، نوشته‌ایم «یاد مرگ؛ هر جا باشید، مرگ شما را درمی‌یابد.» اینکه در انتهای جمله، به قران کریم منبع داده‌اید کافی نیست. جمله‌ها باید کامل باشند. مثلا بنویسید «یاد مرگ: بر اساس قرآن کریم، انسان‌ها را در هر جا که باشند درمی‌یابد.» با این حال اشکال اول همچنان پابرجاست که این نکته چه ربطی به «یاد مرگ» دارد و چه ربطی به درمان غفلت.
- شیوه‌نامه ارجاع، در پانویس‌ها و منابع به درستی رعایت نشده است. لطفا دست‌کم یک بار، برای نوشتن تک‌تک پانویس‌ها و منابع، بخش مرتبط در شیوه‌نامه ارجاع را ببینید. حسن اجرایی (بحث) ۲ سپتامبر ۲۰۱۷، ساعت ۱۲:۲۰ (+0430)